Reisverslag

Cultuurdagje 

Gisteravond gegeten bij ons in het hotel en daarna naar de Choconilla gegaan. Daar was ons rustige lounge tentje omgebouwd tot hippe club. Waar normaal onze tafel staat hebben ze nu een dj booth neergezet, een stellage met lampen, dansvloertje. In het grasveld staan nu tafels, gedekt met witte kleden. Statafels en voor ons 3 klaptafels met 20 stoeltjes tussen de planten door. 3 grote BBQ’s naast de bar met t-bones en een soort shaslicks. DJ niet-zo-Armin Van Buuren en DJ Zambiaan de wheels of steel beginnen te draaien. Natuurlijk alleen maar R&B. De tent vult zich inmiddels lekker. Entree is 100 kwacha. Ongeveer net zo veel als 6 biertjes, ongeveer 7€. Hier zit dus de ‘elite’ van kabwe. Veel te dikke auto’s voor de deur en een dikke blauwe bus natuurlijk.  Iedereen in z’n hipste outfit... en een tafel met de crème de la crème uit soest en het beste uit Groesbeek.  

Overal vliegen de t-bones en de emmers bier over tafel. Zo gaat kabwe dus los op vrijdag avond. Ik snap nu waarom die Deen hier is gebleven. Van 1 vrijdagavond kan ie een maand leven hier denk ik.  Onze dames half Groesbeek, Camper en Will staan als eerste op de dansvloer.

De rest blijft lekker kijken, niet echt onze muziek eigenlijk. T is blijkbaar 90’s avond, dus af en toe komt er toch een bekend nummertje de boxen uit. Color me bad al zo lang niet meer gehoord. Die kan weer voor een paar jaar de kast in.

Om 23u begin ik een beetje in te storten en ik stap in de volgende bus naar het hotel. Even de koffer Inpakken en lekker snurken. Morgen om 7u ontbijt en om 7.30u de bus in.

Ontbijten eiloos omdat we lunchpakketten meekrijgen. Geen idee waarom. Maar broodjes jam ook prima te doen natuurlijk. Laatste dingen op de kamer in de koffer en handbagage gooien. We hebben nu een klein vrachtwagentje voor de koffers en wij mogen met de handbagage in ons busje. De vrachtwagen gaat rechtreeks met onze koffers naar het vliegveld. Tenminste dat hopen we.... wij gaan via de plek waar team soest in 2008 4 huisjes heeft gebouwd in lusaka. Busje pakt 1 afslag te vroeg en de 2008 gangers herkennen nog niets... maar bij juiste afslag en in het straatje waar hun huisjes moeten staan herkennen ze ook nog niks. Tot ze de vrachtwagen herkennen waar Ad van de meer toen de stenen mee ophaalde. Van de tekst Paul Cash is alleen nog de Cash over. De rest vervaagt. Maar het is echt zeker dezelfde vrachtwagen die in het fotoboek van Jan B staat. We zitten dus wel goed  Er wordt op een groot ijzeren hek geklopt. Een vrouwtje doet open en ze lijkt wel een beetje op de oude foto’s maar van het huis is niks terug te zien. Er staat een grote muur omheen en er zijn inmiddels een paar stukken bijgebouwd. Als jan een foto van het habitat plaatje en team soest molen tegeltje laat zien neemt ze ons mee naar binnen. Daar hangt het plaatje nog. 

We lopen de hoek om en daar staan nog 3 huisjes die ze toen gebouwd hebben. Huisje 2 is van een man die ook triomfantelijk het habitat bordje naar buiten lopen. We mogen ook daar even binnenkijken. Huisje 3 liggen wat kinderen in de tuin die op de foto’s hun oom herkennen denken ze. Maar die is niet thuis. Dus verder naar huisje 4, daar is de eerste bewoonster van overleden, nu woont een neefje van haar met zijn gezin erin. Dus het huisje is in de familie gebleven. Daar mogen we niet binnen kijken en dus gaan we weer de bus in.

Super gaaf om te zien dat de mensen echt nog er wonen en zoals de mensen in huisje 1 nog verder zijn gegroeid, stond een aardige villa. Huisje 2 was echt ook nog een blije man. En wat toen een soort open vlakte buiten de stad was is nu bij de stad getrokken. Alles volgebouwd en volop leven. 

We gaan weer de bus in, nu naar de Zambeekse bergen. Chaminuka....Super gave lodge met uitzicht op een meer: rit er naartoe 1,5 uur over een onverharde weg, ik ben bang dat mijn milt en lever van plaats zijn gewisseld. Wel een aanrader om met klapperende schokbrekers Celine Dions my heart will go on te zingen... klinkt heel komisch

We gaan lunchen, super luxe en lekker buffet met van alles en nog wat, vooral veel groentes, sla , avacado en  aardappels. En vlees van de bbq.

Anko neemt het woord, dit jaar geen over wie gaat dit spelletje maar een vertrouwd en nieuw speech.

Alles is dit jaar al ver van te voren geregeld mails vol, restaurant, excursies, maar ook nu toch nog alles improviseren.

Een gewonde die ook meteen door wil werken

Nieuw een familie binnen 14 dagen het huis in kan. Normaal duurt dat veel langer

Jan heeft Anko eindelijk vastgemaakt met een tiewrap aan de bus

Frans is nieuw en heeft bij ieder verhaal wat ie verteld een foto

Shirts van Groesbeek gaan al over naar Anita en Annemarie...kan nooit lang duren voordat we er allemaal 1 hebben, maar ze zijn nog steeds niet te verstaan.

Will houd van zingen, mag nu ook natuurlijk... maar hij is sinds gisteren z’n stem kwijt. Wel lekker rustig

Henk heeft altijd op de bouw rookmaatjes Anko maakt voor habitat dan gevaarlijke stoffen foto, nu kwamen zijn rookmaatjes de laatste dag niet opdagen dus geen rook foto dit jaar

Manon S achter de kruiwagen heel normaal! Weer een hele foto reportage van gemaakt 

Anders is Manon in de groep geworden in vergelijking met China .... gisteren niet de bus naar het hotel maar mojito besteld en gebleven:

Theco spijker koppen

Piet gewoon door tot het af is later pauze nemen en eerder beginnen. 

Sanne bloed op de stenen, weten we altijd dat ze nog in het lijntje staat

Herman niet meer de oudste

Johan met vader Harry, wel jaloers. Super gaaf om met je vader te doen

Eugenie nog steeds oog voor de details

Anita foto ondergaande zon met han, samen bouwen. Volgend jaar 5e keer. Anko niet bij helaas die zit dan in Nepal.

Annemarie vol emoties nog steeds en knappe speech

Ik voor de blogs natuurlijk. 

Geoffrey bedankt voor de mooie week. Cadeau van de groep. Team foto en NATO Tella sana (my dear friend)

Iedereen persoonlijk bedankt, een dikke knuffel en de foto

Jan uniek nog steeds... zelfs Engeland komt kijken hoe dat komt. 1 groep door Jan. Als iedere gemeente in Nederland een Jan heeft dan kan habitat nog meer bouwen.

Na het eten worden we in een busje van 60 graden geladen, we worden naar het meer gereden, daar kunnen we in groepjes van 6 in een bootje. Langs de kant staan kariboes, gnoes, waterbokken en nog 4 soorten waarvan ik de naam niet heb onthouden. Er leven in totaal geloof ik 7000 diersoorten op 10000 hectare grond. Of meer grond, onze gids was niet best te verstaan.

Na de boot gaan we met jeeps een rondje door het park langs, nog meer gnoes, pumba’s (zwijntjes) pelikanen, buffels, springbokken en 3 giraffen, en 1 olifant met 3 weesdombo’s. Die zitten inmiddels ook in hun hok. Die worden iedere dag 17 uur lang uitgelaten over de vlaktes. Net als de luipaarden. Wel een leuk baantje lijkt me... serieus een mooi park, eigenaar met teveel geld heeft de grond gekocht, waterpartijen aangelegd, de natuur een handje geholpen en nu wonen er serieus veel dieren. 

We lopen iets uit en Anko is blij als we aan komen. Snelle sanitaire stop en de bus in. We moesten een half uur geleden al de bus in eigenlijk. Nog een uurtje hobbelen over de onverharde weg terug naar de stad. Een Afrikaanse massage volgens onze chauffeur... nou genieten dan vandaag hoor... ik zie ook dat de vrachtwagen met koffers gewoon de hele dag al achter ons aan is gereden... 

De chauffeur hobbelt iets harder terug dan heen, dus we zijn nog redelijk op tijd op het vliegveld. Daar nemen we afscheid van de chauffeur die ons de hele week van het moment dat we landen tot nu heeft gereden. Prima chauff. Om 7.30u stond ie bij het hotel en om 23.00u kon ie meestal pas naar huis. Tussendoor lag ie lekker te snurken en filmpjes te kijken in de bus. Dus denk dat ie wel genoeg rust heeft gehad. Van 8.00-16.00u slapen bij de bouwplaats lijkt me genoeg... hij reed echt serieus netjes en was altijd op tijd. Zijn droom is om ooit een eigen bus te hebben en voor zichzelf te gaan rijden. Denk dat ie dat gaat redden!

We nemen ook afscheid van Geoffrey, onze habitat man, gids, vertaler en regelaar. Hij was blij dat ie weer een paar dagen naar huis in lusaka kon, wij waren het beste team wat ie ooit begeleid heeft. Hij vond het gaaf om te zien hoe wij elkaar hielpen en het echt samen deden. Zijn grote droom is om fotograaf te worden. Hij heeft inmiddels 2 camera’s en investeert wat hij verdient in nieuwe lenzen en betere spullen. Hij heeft ook een drone en vloog daar al een keer mee over de bouwplaats. Hij gaat ook zeker verder komen, 

In de vertrekhal nemen we afscheid van paul, zijn vrouw is ook in Zambia nu en ze plakken er een vakantie aan vast.

Wij gaan door de eerste security en checken in. Dan door de 2e check en dan zijn er gelukkig wat tentjes waar we wat kunnen drinken en waar ze pizza hebben. Dus die bestellen we als borrelhapjes. Sommigen kopen nog wat souvenirs. We hebben geen mogelijkheid gehad om een keer langs een marktje of zoiets te gaan om iets leuks te kopen voor thuis. Hebben ze gewoon niet hier. Dus we moeten er duur aan.

Op tijd naar de gate want blijkbaar is er nog een 3e security check. En daarna nog 2 boarding pass checks. Het duurt dus even voordat we het vliegtuig in kunnen. Maar inmiddels zitten we, ik heb mn 3e film in een half uur tijd opgezet. Kan t niet vinden. Miss toch maar even slapen vast zo....

Dubai korte overstap maar we worden  met de bus in 1x van C naar A gereden. Half uurtje rijden. We nemen een bakkie koffie en kunnen dan eigenlijk meteen boarden. Weer in de dubbeldekker naar Amsterdam blijven joekels deze vliegtuigen.  Uiteindelijk een paar keer een half uurtje geslapen, dus topfit terugkomen zo. 

Bagage ligt al op de band en de eerste 2 busjes voor naar soest staan al klaar.

Dat was het dan weer. Wat een geweldige ervaring weer. Wel 1 van de raarste landen waar ik geweest ben. Mijn eerste sloppenwijk. Mega groot verschil tussen arm en rijk daar. Je tijd zo binnen 2 kilometer van een huisje van 4 krakkemikkige muurtjes en lekke golfplaten naar een villa met bewaking voor de deur, van een waterpomp 1 kilometer van je huis naar een waterval bij je hotel. In Nederland zijn die verschillen er ook, maar om een hele wijk met helemaal niets te zien, kinderen met gescheurde of zelfs zonder kleren. Huisjes waar je de hond niet eens in zou laten slapen. Mensen die vechten voor een toekomst. Dat zet je wel even aan het denken. Zoals Jan het heel mooi zei... “als dit je niks doet dan heb je niks op een Bouwreis te zoeken” dit is precies waarvoor we het doen. En dan is het ook super gaaf om die families nog in die huisjes van 11 jaar geleden aan te treffen. Zelfs stappen gemaakt. 

Qua cultuur is het ook echt iets wat ik nog nooit gezien heb. De meeste mensen doen hun dingen lopend en een enkeling op een krakkemikkig fietsje, veel vrachtwagens op de weg, busjes vol mensen en rommel, hutjes om geld over te maken, veel straat verkopers vooral groenten en fruit, bedden die langs de bed getimmerd worden, metaalwerkers. En echt heel veel kerken....want geloof in God en betere tijden hebben ze allemaal. 

Mensen zijn super aardig en vriendelijk. Bijna iedereen zegt je gedag en vraagt hoe het is. Op de bagage kruiers op lusaka AirPort na geen opdringerige/op geld uit mensen gezien. In het verkeer ook iedereen netjes, weinig getoeter mensen geven elkaar de ruimte, geven voorrang. Had ik allemaal niet verwacht.

Nu weer terug in het koude Nederland, korte broek aan nog steeds, dus lekker bijkomen na die 37 graden van gisteren. De familie, vrienden en fans van team Soest staan bij Catering Centraal op ons te wachten. We nemen afscheid en ik zit inmiddels op de bank aan een heerlijk bakkie koffie en een oliebol van Bemer... we hebben het goed he... niet vergeten!

---

Bouwdag 5 en opleverdag 

Gisteren weer bij Neem Park hotel gegeten, eerst een biertje in de bar, muziek op lassen, hoop herrie dus lekker tot rust komen. De helft van de groep vlucht naar het dakterras en wij blijven naar elkaar schreeuwen tot het buffet klaar is.

Buffet weer lekker, aardappels, rijst, kip, stoofvlees en groentes. Airco in het restaurant is kapot dus denk dat ze het eten niet eens op hoefden te warmen... 

Na het eten willen we naar het dakterras maar die zit inmiddels vol. De bus in en naar Choconilla dus. Een klein groepje iig. Ik ben redelijk gaar en ga lekker snurken.

Bij het ontbijt blijkt dat toch steeds meer mensen last van de darmen krijgt of herstellend. Mr Imodium doet goede zaken deze week en de toiletassen worden leeggeschud om te verdelen. 

Om 7.40u vertrekken we naar de bouw. Toch altijd een raar dagje. Laatste keer op de bouw natuurlijk vandaag. Hierna komen we er waarschijnlijk nooit meer.

Op de bouw blijkt dat we gisteren toch te enthousiast gestuct hebben. De Zambianen konden het niet meer vlak krijgen gisteren en lopen nu dus te kloten om alles weer recht te breien. Wij moeten de vloeren op hoogte maken, uitvlakken en aanstampen. Er staan nog 2 steigers in t huisje. Dus we rommelen maar een beetje tussen de steigers door, de linker kamer is zo klaar. In de rechter moet een kruiwagen of 40 zand. Het is gelukkig maar een graad of 40 binnen en door het stucwerk lekker vochtig. Jan Groesbeek en ik doen het vlak en stampwerk, Theco, manon S, Herman en Jim doen het kruiwerk. Camper en manon staan lekker te scheppen. Bij huisje 2 is Piet de bovenrand aan het afwerken. Frans, Will, Henk, Johan en Anita zijn inmiddels bezig om de vloer te storten. Dat huisje is dus klaar voor de oplevering. Bij ons is het wachten op de Zambiaanse stucers. Uiteindelijk hebben we toch voor de lunch de vloer gestort. Laatste maaltijd van de dames. Rijst, rare maar lekkere worstjes, groentes, pasta saus, het geheime sausje (ui, tomaat, knoflook en water) en je raad het nooit.... oliebollen. Bij de intratuin staat ie dus net zo vroeg als hier... 

Na het eten gaan we even naar het hotel om op te frissen, daarna terug naar de bouw voor het versieren en de overdracht ceremonie.

Een geestelijke van de gemeendschap doet eerst een gebed. Mensen zijn hier echt gelovig. Hij vind het een mooie plaats geworden om te wonen. Mensen zijn gezegend dat ze hier kunnen wonen. Hiervoor moeten ze god danken. Hij schreeuwt daarna een gebed van 5 minuten. We krijgen helaas geen vertaling... 

Miriam de vrouw die voor ons kookte, bedankt iedereen van habitat, de community’s, de families en de mensen van team soest. We gaan feesten met de families. De vrouwen gaan zingen..

De burgemeester van t dorp wordt verwelkomd en een groep mannen met Congo’s begint opzwepende muziek te spelen en een vrouw met een soort sambaballen aan haar benen en een rok met balletjes doet een soort rituele dans. 

Linnus is er inmiddels ook en neemt plaats op de stoel vooraan. Ceremonie was al een kwartier bezig. Tijd is hier maar relatief he, half uurtje later is normaal geloof ik.!Aclin was er wel al op tijd. 

De burgemeester neemt het woord. Hij heet iedereen welkom. En bedankt ons dat we helemaal uit Nederland zijn gekomen om te helpen. Eerste mensen geloofden niet in het project, maar nu ziet iedereen dat het werkt. Team soest bedankt voor het geweldige werk. Ze hopen dat we doorgaan en ook andere mensen blijven helpen. 

Miriam neemt het woord weer en verteld dat we altijd welkom zijn. Nog nooit een team gezien die zo hard en snel werkten. Ze hadden t wel gehoord maar dachten Dat t een grapje was. 

Weer een kort liedje. Dans weer, hoe harder de dames met de heupen schudden hoe harder iedereen gilt. 1 van onze koks gaat een soort battle aan met 1 van de mannen van de band. Geloof dat ze verliest. Blij dat ze trouwens de korte versie van dit nummer doen. Zijn inmiddels 12 minuten verder... 

Miriam verteld dat Zambia is een land waar iedereen geloofd dat hun kans nog komt, dus wacht af, jou kans komt echt wel. Niet alle mango’s zijn tegelijk rijp, ze komen 1 voor 1. 

Aclin, bedankt God dat zijn kans gekomen is. En dat wij naar Zambia zijn gekomen om in zijn huis te helpen. 

Linnus bedankt habitat Zambia en dat team soest zo’n mooi huis heeft gebouwd: ze had geen hoop meer na van huis tot huis gegaan te zijn. Nu heeft ze wel weer hoop! Dat wij maar net zo gelukkig mogen blijven. 

Anko heeft een paar woorden van habitat Nederland, team soest en een paar groesbekers. We zijn blij met hoe we zijn ontvangen, vrolijke werkers inwoners en kinderen. We helpen graag en bouwen graag hard. Geoffrey bedankt voor de ondersteuning en Miriam voor het lekkere eten en checa en zijn team bouwers voor de geweldige samenwerking. Will komt even tussendoor met een lied wat we hebben ingestudeerd.. wij weten van niks... you never walk alone kennen we gelukkig allemaal. Ook als niet Feyenoorders... 

De koks bedanken ons en geven ons een aandenken de brief uit het huisje. We Will meet again. See you later. Ze doen weer een liedje. 

Anne Marie mag namens ons een huisje overdragen. Waar hoop is geluk en waar geluk is gebeuren wonderen Zij bedankt eerst habitat Zambia en daarna de keuken dames voor het lekkere eten en de bouwvakkers voor de mooie samenwerking, het zingen en het dansen samen.
Ze hebben allemaal haar en waarschijnlijk allemaal onze harten gestolen.
Toen we van de week bij je thuis waren zagen we pas echt hoe hard dit nieuwe en veilige huis nodig was voor je. Een veilig huis voor de toekomst. Wij wensen jou een mooie toekomst en namens het hele team dit kado. Een symbool van geluk, en hoop dat je al het geluk hebt. Een nieuw begin op deze nieuwe plek. Wij hopen dat je hier met je familie nieuwe vrienden maakt en geluk vind. Hier de sleutels van je nieuwe huis. 

Will zegt wat namens team 1. Maar hij kan niet zo wel ouwehoeren. Dus hij houd het kort. Toen we maandag aankwamen waren alle kinderen aan het dansen rond de bus. We voelden ons meteen welkom. We beginnen met bouwen. Team Piet is natuurlijk de beste... we hebben jullie oude huizen bezocht en zijn geschrokken. Het was smerig en niet in beste staat. Dat gaf ons de motivatie om nog harder te werken. Vandaag leveren we deze 2 huizen aan jullie. In allebei de huizen zit een hoop liefde van ons. En we hopen dat jullie hier heel veel geluk gaan hebben. Hij overhandigt het kado. 2 handen die een klavertje 4 vasthouden. Hij ziet een zwarte en een blanke hand samen. 

We eindigen weer met een dans en Will en Annie mogen mee doen. En daarna worden we allemaal de kring in getrokken

We worden bedankt dat we ook met hun kinderen wilden spelen en laten we blijven samenwerken.

Habitat Zambia heeft ook cadeaus voor ons, het team helemaal uit nederland. Allemaal een certificaat  en een habitat Zambia pet. En we moeten natuurlijk allemaal even naar voren komen. Jan Groesbeek gooit weer z’n ouderwetse draai-een-vrouw-rond-over-je-schouder-in-een/vreemd-land-mov eruit op Joyce... lachen gieren brullen. Anko probeert het bij Miriam... alle dames van het keuken team gaan stuk... 

Will mag de plaat op hèt huisje van Aclin onthullen en Anne Marie die van Linnus. We nemen nog groepsfoto’s voor de 2 huisjes en lopen dan de laatste keer van de bouwplaats naar de bus. Altijd een raar moment. Toch waarschijnlijk de laatste keer dat je hier bent. Hier heb je een stukje van jezelf achter gelaten, mooie herinneringen gemaakt. Een hoop gelachen, zware momenten gehad, genoten van team soest....en natuurlijk iets heel moois voor 2 families neergezet. 

Miriam en Joyce doen nog 1 liedje in de bus en we rijden weg. De kids zwaaien ons uit. Na de waterpomp staat nog een hele groep te gillen.

Dat was het dan qua bouwen. Altijd ineens afgelopen. Uiteindelijk vliegen die
5 dagen voorbij

----

Bouwdag 4

Gisteren naar onze favoriete tent Choconilla geweest. We hebben s middags al de bestelling doorgegeven en kunnen rustig aan een biertje. Jan B neemt het woord. We hebben 2 jubilarissen. De eerste die aan de beurt is is Henk, 5e keer dat ie mee is. Hadden we 6 moeten zijn maar door een blessure heeft ie 1 jaartje over moeten.slaan. Henk is een alle kunnen, voetbal, fiets, ski, hardlopen... ook op de bouw een alleskunner, was groot voorstander van vrouwen mee op reis... nu iig wel. Henk neemt zelf even het woord 

2e jubilaris is Theco, ook zijn 5e reis. Jan B had nog nooit van Theco Kuitenbreier gehoord toen hij werd aangedragen door Hans. Inmiddels een vaste Kracht. rustig iemand die liever observeert dan verbaal aanwezig is. Wat kun je allemaal vroeg jan in het begin. Ehh niks.. oh ga dan maar metselen... kan ik dat dan... tuurlijk! Inmiddels kan ie metselen, speci maken, stucen en ook allround dus. Ook hij bedankt jan B. Dankzij hem doen we dit allemaal natuurlijk. Ook de groep is natuurlijk top. 

Het eten komt, ziet er niet uit als rumpsteak maar smaakt prima. Ook de pizza’s en de gamba’s zien er top uit. 

Na het eten borrelen we nog wat, raken nooit uitgepraat eigenlijk en om 22.30un rijden we naar het hotel.

Onrustig nachtje gehad, meer mensen last van. Toch miss de vermoeidheid, eten of de koude biertjes. 

Ontbijt weer hetzelfde. Er is gewoon niet zoveel andere keuze eigenlijk. Oh ja vandaag een verassing in de vorm van chocolade broodjes. 

Op de bouw een tegenvaller. Geen stenen sjouwen, die teleurgestelde blik in onze ogen moet Jan B ontroerd hebben. Hij beloofd dat we vanmiddag mogen. 

Het metselwerk in de huisjes is inmiddels af en de muren kunnen gestuct worden. Nog nooit gedaan, dus mogen Theco en ik het gaan proberen. Henk en Jan Groesbeek staan naast ons ook te stucen dus ik kan een beetje afkijken. Geen makkelijk klusje merk ik. Maar na een uurtje krijg je toch wel een beetje de slag te pakken. Waar je geweest bent niet meer aanraken en niet te hard naar kijkend anders komt alles weer naar beneden zetten. Na de pauze is het makkelijke stuc werk af en mogen we weer de heerlijke steigers op. Echt genieten. Heb inmiddels al een keer of 5 mijn arm gestuct; ik hoop dat ik mijn sokken uit mn schoenen krijg en hoop nog harder dat ik mijn voeten uit mn sokken krijg....

Herman en Frans stucen de onderste rand van huisje 2 en Piet maakt huisje 1 af. Die gaan als een speer daar buiten 

We moeten t niet te netjes doen volgens kenner Piet. Want als t te glad is dan breken de vliegen hun poten... nou daar hebben die vliegen op die muurtjes van ons geen last van... hobbelige landing...

De lunch is weer super. En komt ook op tijd... zwaar werk dit en met deze temperaturen is alles zwaarder.

De dames hebben weer hun best gedaan... Purée, pasta, kip, tofu, groenten en de saus/jus die alles lekker maakt. Meloentje en bananen erbij. Aan het eind van de lunch komen de Congo’s tevoorschijn en gaan de dames muziek maken en dansen, wij worden ook een voor 1 mee in de cirkel getrokken om met onze kont te schudden en mee te klappen. Waar gisteren nog werd geroepen dat Henk een alles kunnen is.... ik heb niet veel afleveringen van so you think you can dance gezien, maar ik denk dat Henk het eerste reclame blok niet had gehaald.... Jan Groesbeek gooit de polonaise erin en dan durven meer mensen in te haken... jaja ik ook. 

Als het optreden is afgelopen gooit DJ Annie die al de hele week de muziek op de bouw verzorgt. Van tranen trekkers via Ali B naar treintje Oosterhuis... uit haar boxje komt ineens de vogeltjes dans.... hehe eindelijk kunnen onze dance skills uit de kast... hilarische taferelen. En de Zambiaanse kids snappen er niks van. Als ik goed naar de muziek luister snap ik t wel... wat een ellende...: weinig Congo en veel te weinig zang...

Na de pauze gaat een groepje naar het huisje van Catharina die er gisteren niet meer was. ze heeft vast werk nu, dus t gaat echt beter. In het huisje is daar nog niks van te zien, veel plastic bakken voor het koken, wassen en huishouden. Kleedjes op de grond om op te slapen. Kleding op haakjes aan de muur en verder helemaal niks. Maar iig wel schoon. Temminste ik denk dat alles hier de hele dag vol zand waait. Ons pannetje voor de soep waait ook iedere dag vol. Kippensoep met knapperige vermicelli is prima. Mooi om te zien dat deze familie uit de sloppenwijk is en nu vanuit een veilig huis probeert de eindjes aan elkaar te knopen.

Wij gaan hierna weer door met stucen, de rest gaat opruimen, Harry repareert wat kleine beschadigingen, Anko Jan manon en Annie lopen 200! Blokken naar de plek waar de toiletten moeten komen. Respect!!! De eerste kruiwagens grond kunnen vast huisje 1 in en aangestampt worden. Altijd een leuk klusje. Hier doen ze dat met stukjes spoorwegrails, dus hoop dat de intercity naar Lusaka gewoon kan vertrekken...

Halverwege de middag wordt de bewolking steeds meer en de lucht grijzer. T is serieus warm vandaag. 37 graden geloof ik. Zachtjes hoor je druppels op het golfplaten dakje vallen. Steeds iets harder. Beetje onweer en nog hardere regen. Echt een serieus buitje dit. Na een half uurtje stopt het en gaat de zon weer schijnen. Daarna is het echt genieten in sauna Makalulu.... gelukkig is het stucwerk bijna gedaan en kunnen we gaan schoonmaken en de bus in. We stoppen even bij de mall voor wat versnaperingen en gaan opfrissen in het hotel. Eten weer bij het andere hotel.

-----

Bouwdag 3

Vanochtend weer fris en fruitig aan het ontbijt.

Gisteren om 18.00u naar de stad gereden om daar te borrelen en te eten. Zijn naar het hotel gegaan waar we eerst zouden gaan slapen maar op het laatste moment toch naar urban bliss geboekt. We gaan de bar in. Maar daar is t lekker warm dus nemen we de tuin over. 8 tafeltjes en 21 stoeltjes uit de Hartman catalogus van 1964. De manager Abraham, stelt zich netjes aan iedereen voor en neemt dan de bestelling op. Een 1/2 kratje craft (Zuid-Afrikaans) en een paar Mosi (Zambiaans) een flesje rood voor Eugenie en wat fris voor de dames van Tol. 2 kilo zak borrelnootjes in de rondte. Ouderwetse bouwborrel dus. Tot de stroom uit valt. Achter ons staat een klein aggregaatje. Volgens mij groot genoeg om de hele stad van licht te voorzien. Na wat zoeken naar de sleutels gaat het hek open en kunnen ze m starten. De lampen gaan weer aan en ineens spreekt de hele tafel Groesbeeks, tenminste dat denk ik... hoor alleen een hoop herrie en versta niemand.
meer. We gaan naar de eetzaal waar ons buffet klaar staat. Chafingdishes vol rijst, maispap, lasagne, kip, vis, groenten en zoete en gewone aardappel. Harry is man van de dag en mag het buffet openen. Tijdens het diner verteld Harry dat ie al dat ge-eet niks vind eigenlijk, s ochtends warm eten (eieren met spek), om 11u een warm soepje, om 13u warm buffet, om 15u een soepje en om 19u weer een warm buffet... 1 x warm en niet zo veel is genoeg.... tot het toetje op tafel komt. Dan is het blijkbaar nooit genoeg... hij schept 2x op. En zit als laatste nog lekker te smikkelen van de en soort vruchten vla mousse... dus ik knal er maar een Harry Up!! In. We willen naar de bar. De helft doet 1 biertje en stapt dan in de bus. Om 20:15u in het hotel, probeer nog wakker te blijven tot Ajax begint om 22.00u maar schrik om 23.30u wakker. Lekker wat uurtjes maken. 

De rest van de groep blijft bier drinken in het barretje en is om 22.30u thuis geloof ik. Ook verstandig.

Vanochtend is het ontbijt weer net zo rommelig als de eerste dag. Dus de laatste mensen krijgt pas om 7.25u een bordje eieren. Om 7.45 als Groesbeek eindelijk de 24 lege flesjes in de glaszak heeft zitten vertrekken we naar de bouw. 

Bij de huisjes aangekomen een mooie verassing. De stenen staan er al.... oh nee, toch nog even warminguppen en 200 steentjes 4 x 50 meter verplaatsen... De echte verrassing is dat de daken er al bijna op zitten. Stelt ook niet zo veel voor, houten balken met daarop golfplaten. Lekker dun spul waar ze ook scheermesjes van maken. Heb iig inmiddels bijna mijn helm doormidden gesneden door het stoten. 

Mijn taak van vandaag is op een steiger de punt in de daken metselen. De rest gaat door met het huis schuren. Water halen. Met een grote plastic ton naar de waterpomp de 300m verderop, vol pompen en weer terug rollen. Leuk klusje volgens Anne - Marie en Anita. Geloof er niks van. Mijn klus is ook een uitdaging. Rechtdoor metselen met hele en halve blokjes kan ik inmiddels redelijk, maar dit is echt gepriegel, moet natuurlijk wel helemaal dicht. Anders gaat t tochten en wordt t koud... oh nee.. uiteindelijk heb ik 1 puntje af als Piet er 2 heeft gedaan. Maar die heeft ook zwarte band metselen geloof ik. En ik pas de rode slip... die zie je van een kilometer afstand omdat vanochtend met het steiger klimmen mn broek uitscheurde. Ach tocht lekker door zo.

Ondertussen komt Habitat UK kijken hoe we het doen, ze hadden gehoord van team soest met zoveel vaste mensen die ieder jaar gaan en wilden daar graag een reportage van maken om dit in Engeland te promoten. Wel uniek natuurlijk zoveel Bouwreis gangers die al meerdere reizen hebben gemaakt.

Ook de chief van Habitat Zambia die voor de bouwgrond zorgt en de vrouw die de families selecteert om in aanmerking te komen voor een huisje, zijn ook even op de  bouwplaats. 

De tijd vliegt vandaag. Koffie pauze en lunch komen eerder dan verwacht. Eten weer rijst, soort zuurkool, bonen, vlees en mais prut. Dat is een soort pudding waar ze hompen van maken. Daar maak je dan weer kleine balletjes van die je dan opeet. Nog niet geprobeerd, maar dat komt nog wel. 

Piet, Frans en Will gaan inmiddels als een speer en hebben bijna al t metselwerk van huisje 2 af. Johan gaat voegen trekken. Harry is vast begonnen met de vloer egaliseren en de huisjes zijn inmiddels geschuurd door de dames. Jan Camper, Theco, Jan Groesbeek, Manon S en ik priegelen lekker verder op de punten binnen in de huis. Jim zet het ijzerwerk vast in de raam kozijnen. Om 16u stoppen, opruimen en de bus in. Via wat tussenstops naar het hotel. 

Stop 1 is om Catharina’s huis te bezoeken, dit huis is gedoneerd door  de wish to build campagne van habitat. Vorig jaar opgeleverd. Werd een korte stop. Alleen de kinderen waren thuis, Catharina is nog aan t werk.

We rijden hierna dwars door de sloppenwijk naar het huisje van de man voor wie 1 van de huisjes aan het bouwen zijn.

De  2e tussenstop is bij Aclin, de man heeft een herseninfarct gehad en kan daardoor niet werken en woont in een mini gammel huisje. In totaal zijn ze met 10 personen. Ze hebben we een woonkamertje, keuken hoekje, voorraad hoekje en 1 slaapkamer met een 2 persoons bed. In de tuin een toilet van rieten matten. Wel stroom, en het ziet er redelijk opgeruimd uit. Hij huurt dit huis en de helft van hun inkomen gaat al op aan huur. 

De 3e stop is bij Linnus, zij is 65 en woont met 4 kleinkinderen in een verschrikkelijk huisje. Tranen schieten in je ogen als je dit ziet. De helft van het huis kan niet gebruikt worden omdat het dak half is ingestort. Dus met regen zeiknat. Het toilet is gemaakt van 3 zeiltjes en wat palen. Zij heeft helemaal geen inkomen. Ze loopt slecht, kromme rug en helemaal niet mobiel. Het huis is van iemand die het inmiddels iets beter heeft en mag ze gratis gebruiken. 

Heb inmiddels al een paar families mogen ontmoeten waarvoor we aan het bouwen zijn geweest, maar zo slecht al Linnus het heeft heb ik nog nooit gezien. De anderen hadden nog een beetje inkomen en konden nog wel voor zichzelf zorgen. Een huis ‘kopen’ en voor de familie een veilig thuis verzorgen. Deze mensen hebben echt serieus niks en zijn afhankelijk van giften van de gemeenschap en de kerk. En habitat dus. Geen woonlasten meer betekend dat ze iets makkelijker de eindjes aan elkaar kunnen gaan knopen en dat de kinderen in ieder geval een kans op een betere toekomst hebben. 
Als je hier loopt besef je echt waar je dit voor doet en hoeveel geluk wij eigenlijk hebben dat we in Nederland geboren zijn. Ik weet heus wel dat er in Nederland armoede is, maar als je zo door sloppenwijk wandelt en zoveel ellende ziet dan denk ik bij mezelf echt dat we het zo goed hebben en dan toch nog kunnen zeuren over onbelangrijke dingen zoals lauw bier, slecht internet en als ons eitje 15 minuten te laat op tafel staat. We moeten zo blij zijn met wat we hebben en dat we gezond zijn. 

Weer genoeg om over na te denken straks.... 

Dit is ook een groot contrast, vanuit een sloppenwijk naar ons 5 sterrenhotel. 

We doen met alle Jannen, de helft van de Manonnen, Theco, Paul  en Jim een biertje op mijn kamer; we bespreken even welke ellende we net hebben gezien. 

Om 19u vertrekt de bus naar Choconilla.

Morgen weer ons best doen om voor deze mensen een mooi en net huisje te maken

----

Bouwdag 2

Gisteravond nog even de stad ingegaan om een biertje te drinken. Zondag is een klein groepje op verkenning geweest zonder resultaat. Was 1 bar open maar die was donker omdat de benzine voor het aggregaat op was. Ging ie regelen zei ie. Verder was alles waarschijnlijk dicht omdat t zondag was.

Ik vraag aan de bus aan Geoffrey waar we heen gaan... Choconilla vraag ik... huh hoe weet je dat. Toen in Nederland bleek dat ons hotel geen bier had, is Theco meteen gaan googlen. En op 1 minuut rijden en 9 minuten wandelen zit dus Choconilla. 

En wat blijkt... toptentje... een soort oase in de stad. Veel groen, 2 barretjes, lounge banken, relaxte muziek. grote overkapping met een tafel waar 25!man aan kan en een drankenkaart waar Frits Wester graag verslag van zou willen doen. Wij gaan voor de flesjes local bier. Heerlijk ijskoud, en Paul maken we blij met een flesje chardonnay. De eigenaar blijkt een man uit Denemarken te zijn. Denk dat we morgen na t bouwen eerst maar hierheen moeten. Toch gezelliger met z’n allen aan een tafel. 

Om 22.15u rijden we terug naar het hotel. Toch nog op tijd naar bed.

Prima nachtje gehad, stroom even uitgevallen vannacht, dus in het donker naar de wc, tenminste ik hoop dat het de wc was: airco weer aangezet en nog een uurtje gesnurkt. 

Ontbijt ging makkelijker dan gisteren. Voor iedereen hetzelfde besteld door Anko, gebakken ei met spek en bonen. Geroosterd brood, fruit en yoghurt en we kunnen weer. Nu echt om 7.30u de bus in. 

Op de bouw worden we weer verwelkomd door de kinderen. En zien we dat onze Zambiaanse vrienden gisteren nog even door zijn gegaan. Beton boven de deuren gestort, dus we kunnen weer door met metselen. Eerst even wat stenen 125 meter verplaatsen. 200 dit keer maar, wel 3x een stuk verder. Dus we hebben ongeveer 8000 kilo stenen in ons handen gehad. De warmte valt nog mee, dus het gaat soepeler dan gisteren. 

Theco, ik, Jan Groesbeek en Henk maken de binnen muren af. Heerlijk boven ons hoofd op een provisorische steiger. De dames zijn ondertussen hout voor het dak aan het halen. 

Tijd gaat langzaam vandaag. Door de warmte heb je toch echt minder energie. Iedereen hangt wat meer en de pauze van 11u komt heerlijk aan. In de pauzes toch altijd mekaar weer een beetje in de zeik nemen. En er komen altijd wel mooie verhalen van een eerdere Bouwreis naar boven.

Wij maken de muurtjes af en ondertussen moeten we steeds meer zoeken naar werk of een beetje onze snor drukken. Armen zijn zwaar, energie is echt minder: gelukkig komt snel de lunch.

De dames hebben weer wat heerlijks voor ons gemaakt. Gebakken aardappel. Pasta, bloemkool of andijvie (echt geen idee wat t is) gemengde groenten. Bonen en balletjes gehakt en het ondefinieerbare maar super lekkere sausje/ jus. Anko en Manon S scheppen voor iedereen een bordje naar keuze op. Roep maar en zij scheppen. Mochten jullie  ze dus binnenkort tegenkomen in een Catering Centraal busje... allebei aangenomen...
We mochten even een kijkje in de keuken nemen, 2 van een soort mini BBQ’s. Kooltjes eronder, pan erop en roeren maar. Jan G nog even al dansend in de maispap roeren. Verder knap hoor wat de dames maken voor 21 man op 2 van die waxinelichtjes. Gooi op de zaak de steamers de deur uit. Nergens voor nodig blijkbaar.

Na de lunch nog even bellen blaas, piepen met ballonnen. Frisbee en voetbal met de kids. Super leuk in de 35 graden als je al niet helemaal vol energie zit. Meteen dus weer aan pauze toe. Maar we gaan gewoon door. 

Gelukkig heeft Jan altijd een leuk klusje als je er om vraagt. Nu met stenen langs de muur schuren om de stenen witter te maken en om het teveel aan speci eraf te halen. We doen t met 5 man dus best gezellig en de tijd vliegt ineens weer, we bouwen vast wat steigers voor het punten in het dak metselen voor morgen. Piet stuct vast de onderkant van hun huis en het is al snel 16u opruimen, schoonmaken en de bus in dus. 

Op weg naar t hotel stoppen we nog even bij een marktje. Alle waardevolle spullen en tassen moeten in de bus blijven. Marktje is druk.....Vrouwen op een kleedje met opgepoetste tomaten, vage groentes, kapotgefrituurde visjes, gedroogde rupsen, namaak schoenen. Oude badmatjes en nog veel meer rommel... leuk hoor een rommelmarkt. Wij zijn natuurlijk ook 1 grote attractie, blonde vrouwen en grote mannen die helemaal onder de speci of het stof zitten. We lopen een rondje kopen allemaal niks en duiken weer de bus in. 

In het hotel net de badkamer vloer nog een keertje gevoegd.... wat een rommel komt er af tijdens het douchen. Nu even het verhaal van vandaag afschrijven met een stiekem naar binnen gesmokkeld biertje op de hotelkamer. Ijskoud uit de minibar.

Over een half uurtje de bus in dan gaan we naar een tentje waar we kunnen borrelen en gaan eten. Ik gok iets met choco en of nilla in de naam!

------

Dag 2 - de eerste bouwdag!

Ontbijt was lekker rommelig, geen buffet maar eieren bestellen en die worden gebracht naar de tafel. Maar voor 20p uitserveren duurt wat langer en iedereen roept natuurlijk dat die eieren voor hem zijn.

Na het ontbijt het gereedschap verdeeld en wachten op de presentatie van Habitat  

Gisteravond zijn de groepen zijn ingedeeld door Jan. We gaan toch maar 2 huisjes bouwen ipv 3, dus voor jan de moeilijke taak om 2 teams te maken van deze rare groep. Je bouwt met familie of kamergenoot en er zijn een paar zzp’ers die eigenlijk nergens bijpassen volgens Jan. Dus team 1 de van tolletjes; Piet, frans en willem, de koetjes, zzp’ers Herman, Eugenie en Anko.

Wij zijn team 2... family Bodewes, de groesbekers en de rest van de zzp’ers Manon S, Theco, Annie, Henk, Jan Camper en ik zei de gek.

Presentatie van Geoffrey is het standaard praatje over de werkwijze van Habitat, het land, een voorstel rondje, de do’s en don’t’s op de bouwplaats. 

17,5 miljoen inwoners

73 talen, 7 belangrijke Geoffrey spreek ze alle 7. 

Makululu is de 2 na grootste sloppenwijk in Afrika. Grootste in soweto zuid Afrika.

Aids en Hiv 2018 14.2%

Mannen dood dan de vrouwen en kinderen dakloos. Geoffrey ook allebei zijn ouders verloren. Toch opgegroeid en overleefd. Daarom ziet hij het nut van habitat. Hij heeft zelf in die positie gezeten.

Eigen huis van Habitat gaat na dood van de ouders naar de kinderen. Anders gaan de kinderen zwerven. 

Habitat bezig met helpen van mensen in nood.

Familie en gemeenschap helpen met bouwen.

Niet alleen huizen bouwen. Waterputten bouwen is misschien nog wel belangrijker.

Let op de kinderen op de werkplaats! Vooral niet werken. Let op met kado’s geven. 

Let op met drinken en eten: Maak wel vrienden; maar ga niet te ver met ze. Geef ze geen spullen, maar geen beloftes die je niet waar kunt maken.

Het is geen wedstrijd, let op voor de warmte, 35graden, 46 in de zon.... haha lekker hoor. Veel drinken dus...

Geen foto’s maken zonder toestemming. 

Op de bouwplaats mag je foto’s maken, geen foto’s van politie en militairen, geen foto’s van regeringsgebouwen en scholen. Geen kerken.

Herman stelt een vraag , blijkbaar zijn zijn pilletjes uitgewerkt. Wel een mooie vraag, hoe bepalen jullie wie een huis krijgen.

Ze kijken naar hoe groot de familie is en hoe hun huisvesting is. Uiteindelijk draagt de kerk aan wie echt hulp nodig heeft. De kerk zorgt hier voor families die echt hulp nodig hebben. Die stellen families voor aan hulpverleners van Habitat. 

Let op met kinderen fotograferen, de kinderen vinden t prachtig, maar de ouders kunnen t daar niet mee eens zijn en gaan dan waarschijnlijk geld vragen.

Let op met kado’s geven aan de kinderen.

Dan voor het veilige gevoel.

Ga niet alleen op stap. Vooral s avonds. 

Zorg dat je om 20u bij het hotel bent.

Doe altijd je deur van het hotel op slot,

Geen grote hoeveelheden geld meenemen.

Geen vreemden mee naar je kamer. Dus de Groesbekers alleen op hun eigen kamer.

Om 9.30u vertrekken we eindelijk naar de bouwplaats. Half uurtje rijden. We rijden langs de sloppenwijk, in het begin wat luxer allemaal en verderop steeds slechter. Stenen om de daken vast te houden. Overal mini verkooppuntjes van telefoon tegoed denk ik. Verder veel vage winkels. Oude banden fabriekjes en fruitstalletjes: iedereen aan de wandel verder, geen scooters. Wel veel vrachtwagens busjes en wat auto’s. 

Op de habitat bouwplaats waar ze een nieuwe wijk aan het maken zijn staan al aardig wat huisjes. Meeste bewoond maar ook nog een paar leeg... de laatste 250 meter rennen er al iets van 20 kinderen naast en achter de bus en onder luid gejuich, gedans en gezang van de habitat dames/koks stappen we allemaal de bus uit. Wat een ontvangst, zo gaaf! Annie heeft al tranen in haar ogen en na 5 seconden hangen er bij haar en Anita een kleintje om hun nek: we wandelen richting onze bouwplaats.:. Daar ontmoeten we de 8 Zambiaanse bouwvakkers, ze krijgen gelukkig ook een naambadge want ik kan al amper de namen van de mede bouwers onthouden.. 

Onze huisjes zijn al een paar lagen van opgemetseld. Dus we kunnen eigenlijk gewoon beginnen. Eerst even een lijntje om stenen naar het huis te halen. Blokken zijn een tegenvaller. Denk ik een kilo of 12 per stuk. Het zonnetje brand al lekker. 37 graden voorspeld dus het sweet begint na een paar blokjes al te lopen. Prima warming up dit. 

Gelukkig hoeft niet de hele stapel die kant op en kunnen we aan t werk. Beetje zoeken nog wie wat gaat doen en waar. Het hele team 1 tegen Team 2 wordt al snel overboord gegooid. We zijn gewoon met teveel mensen om op 2 plekken iedereen aan t werk te zetten. De Zambianen maken de speci. Kruiwagentje het huis in en metselen maar. Na wat omzwervingen beland ik bij Theco aan het touwtje: lekker metselen samen. Blijft leuk om te doen. Stenen zijn groot en zwaar dus het duurt even voordat we de slag te pakken hebben. Maar uiteindelijk gaan we als een speer. Ik ook staat inmiddels een lekker windje dus qua temperatuur valt t mee. Had het beter verwacht zo vol in de zon. Factor 50 en een petje wel nodig. De tijd gaat traag, laat begonnen, pauze overgeslagen....dus Theco en ik zijn blij dat er voor de lunch geroepen wordt: met z’n allen in een huisje verderop die af is. Daar wat bankjes gemaakt van stenen en wat planken. De dames hebben gekookt en komen zingend en dansend de pannen naar binnen brengen. Ziet er goed uit en ruikt super. Rijst, groenten, soort rode jus, witte bonen, kip en tofu. Smaakt echt heerlijk. Na het eten gaan jan en Anko even voetballen met de kids. Nou ja t is meer t voetbal ala dat all stars nummer... met z’n allen op een kluitje en de bal en 2 reuzen ertussenin. 

Speeltijd is over en we gaan weer aan de metsel. De tijd vliegt en als Theco Annie en ik een tijdje niemand zien is het al soep tijd blijkbaar: wij schuiven even aan en maken daarna onze muurtjes af en gaan opruimen: nog even voetbal met de kinderen en de bus in. Team soest heeft weer de gang te pakken gehad en habitat Zambia en zelfs Jan Bodewes (jaja hij wordt steeds softer...)was onder de indruk van hoe veel werk we al verzet hebben.  

We rijden terug naar het hotel, nu zie je echt goed het verschil tussen de sloppenwijk en de stad Kabwe zelf. In de sloppenwijk iedereen aan het lopen, een paar fietsers en een paar auto’s. Verder veel busjes met de arbeiders denk ik. Voorbij de sloppenwijk beginnen de iets betere winkels; minder mensen aan t lopen en betere huizen. We stoppen bij een grote mall en halen daar wat biertjes voor in  de bus. Ze zijn hier echt een beetje anti alcohol, dus team soest moet even improviseren. We halen bier, droppen de mensen die willen douchen af bij het hotel en gaan nog een paar rondje rijden en een plekje zoeken om een biertje te drinken ergens. 

Uiteindelijk in een grasveld 200 meter van het hotel met 15 man heerlijk een biertje gedronken tot 18.45 en nu even snel opfrissen voor het diner..... tijd genoeg want we gaan om 19u eten. Best smerig geworden. De witte handdoek werd best bruin nog net. Ach gaat er in Nederland wel af.

---------

Dag 1 - we gaan!

Koffer pakken voor de Bouwreis altijd een mooi projectje.... waar je naar de zomerse zon eigenlijk alleen de 3p’s nodig hebt pinpas paspoort en pillen.. een makkie dus.... bij een reisje met habitat komt er altijd wel wat meer nadenken en voorbereiding kijken. Kabwe leek me niet echt een stad waar we even lekker kunnen gaan shoppen en vind daar maar eens een broek maatje XXLuiwammes of een paar slippers maatje stoomboot.... dus alles checken wat er mee moet. Gelukkig krijgen we van Habitat een paklijst met de echt nodige dingen... dus Vooraf ook even langs de GGD om te kijken welke risico’s we hier lopen en welke prikken en pillen we ons aan moeten laten smeren...alle hepatitissen, DTP en standaard bekendere ziektes hebben we  inmiddels uitgespeeld voor een jaar of 20. Voor Zambia een cholera vrij stempel nodig dachten ze, maar blijkbaar niet. Dus verder alleen malaria pillen in de koffer en een vrachtje Deet. Hoog risico ook op dengue en Zika. Dus goed smeren, airco in de hotelkamer aan en verder niet druk om maken. Verder natuurlijk norit mee voor de wedstrijdjes rennen naar de wc. Die wil je niet verliezen... 

Daarnaast gaat de toilettas vol spullen voor op de bouwplaats, ORS om uitdroging tegen te gaan, zonnebrand factor Albino Engelsman., desinfectie gel en natuurlijk de pleisters en pijnstillers voor na de onhandige momenten. Blijft werk wat we niet gewend zijn.

Qua kleding bijna alles dubbel. Voor Op de bouwplaats. Per dag 2 shirts, 2 paar handschoenen. Werkschoenen, sokken na 1 dag wegkunnen, werkbroekje, petje, buff en een jasje voor een regenbui die ze daar blijkbaar best vaak en heftig hebben. 

Voor in de vrije tijd, korte broek, lange broek, trui, boxers, sokken, jas, shirts met korte en lange mouwen. En dit jaar weer de slippers mee; de sanitaire voorzieningen zijn niet in alle landen even fris. In China zaten we in een -3 sterren hotel waar de douche ook het gat in de grond van het toilet was. Heel fijn om daar met je blote voeten in te staan. 

En dan altijd wat gereedschap, hamers en nijptang dit jaar, boek voor Habitat daar, 30 bifi worstjes. Hier niet te vreten die dingen maar tijdens de pauzes daar echt een heerlijk tussendoortje. Honger maakt rauwe bonen zoet heb ik wel eens horen zeggen. 2 kilo snoep, 20 cup a soup, oplos koffie, borrelnootjes voor bij de borrel, speelgoed voor de kinderen daar, ballonnen om t huis te versieren. Je mag 30 kilo meenemen, geen weegschaal in huis, dus ik heb gisteren in mijn ene hand de koffer gehouden en met de andere hand Marr aan haar riem omhoog getild. En nu denk ik dat ze echt te zwaar is... de koffer he.... de koffer... 

Gelukkig hebben we nog de handbagage, boekjes, busje deo, snoep, powerbank, opladers, meer snoep, spelletjes, een telefoon vol Netflix downloads, en nog meer snoep dus die eten we wel op gewicht... 

Vandaag vertrek, om 17.45u verzamelen bij eetcafé centraal waar koffie, thee en voor de Groesbekers een biertje klaar stond. Helaas moest Claudia toch op het laatste moment de reis afzeggen ivm haar schouder. Super jammer. We hebben nog geprobeerd om Hans en Ad mee te krijgen, Hans wilde volgens mij echt mee... haha snap ik. Maar ze waren echt alleen gekomen om ons uit te zwaaien en sterkte en veel plezier te wensen. 

Om 18.30u kwamen de 3 busjes van de taxi voorrijden die ons naar Schiphol gingen brengen, ik moest bij de Nijhof Baarn al bijna de taxi uit. Jan Camper was aan de chauff aan t vertellen wat we gingen doen en toen zei die man dat we in Nederland ook wel konden helpen; waarop ik riep jaja in Rotterdam kunnen ze wel wat ontwikkelingshulp gebruiken. Chauff had echt een klein beetje een Rotterdams accent. Dus ik kreeg meteen naar mijn hoofd geslingerd dat het en end lopen was naar Schiphol. Waarop Jan zei dat 7 tegen 1 echt gemeen was en dat het idd een end lopen was voor hem.... 

Op Schiphol stond Sanne ons op te wachten en was de groep compleet. 

Inchecken dus:.. Koffer uiteindelijk maar 21 kilo, dus ruim binnen de 30 kilo gebleven. 

Flitsend door de douane en op weg naar de gate en natuurlijk een barretje. Daar een paar biertjes gedronken, vast een beetje bijgepraat en oude koeien uit de sloot getrokken... op tijd boarden en zojuist landen we in Dubai. Korte tussenstop en zo door naar Lusaka. We vliegen met Emirates in een A380, alsof ze onze hele straat een paar wielen en vleugels hebben gegeven en de lucht in maar. Vliegtuig met 2 verdiepingen, voor de mensen met iets meer budget op de 2e verdieping luxe cabines, een bar, een Spa, douche en iets luxere drankjes.

Dubai AirPort doet me weer een beetje denken Azië, mega vliegveld, super luxe. Zelfs 2 watervallen en vooral veel passagiers en winkels. Kunnen we lang van genieten want van waar wij aankomen naar departure C is gelukkig een half uur lopen en 5 min met een treintje. Niet lang wachten voordat we gaan boarden en in een iets minder groot Emirates toestel 6,5 uur film kijken naar Lusaka, stoelen kunnen net niet ver genoeg naar achteren dus slapen lukt niet echt. Maar bohemian rhapsody en avengers endgame zijn al goed voor 5u van de reis.

Op schema geland in lusaka, daar blijkt al  snel dat het iets minder strak geregeld is dan in Europa en Azië, 4 balies waar je je visum niet aanvragen en we staan met ongeveer 400 man. 1,5u verder zijn we er allemaal doorheen. Mooi ook, visum kost 50 dollar, na een paar mensen gaat er een laatje open en wordt het geld er zo ingeschoven. Band met onze koffers is inmiddels leeggehaald en gesorteerd door Anko. Alle koffers zijn er gelukkig. Blijf het toch altijd een beetje spannend vinden met overstappen. 

Naar de uitgang waar je koffer label met je bagage label word gecontroleerd. De man voor ons heeft blijkbaar iets meer koffers dan labels... maar een ferme handdruk met een stapeltje geld doet hier wonderen

Buiten staan de chauffeur en 100 kofferdragers die super graag je koffer willen tillen. Naar de bus, daar blijkt dat in onze bus geen koffers kunnen. Dus er komt een andere auto... iets minder strak geregeld dan in China dit. Alle kofferdragers zijn wel met ons meegelopen, en een van hun verplaatst de koffer van Manon S 2 meter en verwacht daar ook geld voor... Opletten hier dus. De auto blijkt een Toyota landcruiser te zijn. Toen kwam de grote prijsvraag van vandaag hoeveel koffers passen er in een landcruiser. Na een half uur overleg en puzzelen kwam het antwoord. 11 koffers.... 10 te weinig dus...weer werd er driftig gebeld en er moet nog een auto komen. Wij rijden met de bus naar een winkelcentrum, Anko wacht met de koffers op de auto en komt dan ook naar het winkelcentrum. Wij gaan op zoek naar water; bier en wat te snacken

Onderweg vraag ik aan Jan B of er iets veranderd is... in 2008 is team Soest ook hier geweest..... Jan kon weinig nieuws ontdekken..: maar dat kan ook liggen aan zijn slechter wordende ogen he.... sorry Jan, moest m toch even maken...

Inmiddels zitten we al een uurtje hier op de parkeerplaats. Maar lekker aan de chips en net kwamen er ijskoude castle lager. De koffers worden nu op een andere auto gebonden met sleepkabels en andere sjorbandjes. We kunnen naar t hotel. 

De snelweg naar kabwe is een hele slechte B weg, in het licht en met nog bier in je flesje prima te doen, maar in het donker. Geen straatverlichting dus echt donker.... en met tegenliggers met groot licht, fietsers en wandelaars langs de zijkant echt geen pretje. Blij dat de chauff er alle vertrouwen in heeft. Na een kleine plaspauze en nog een uur sturen komen we om 20.00u in het hotel aan. Serieus lang onderweg geweest weer. De groep is ook nog nooit zo rustig geweest. Je merkt dat iedereen het zat en gaar is. Inchecken even snel opfrissen op de kamer en door naar het diner. Denk dat daarna de koek echt wel op is en we op tijd naar bed gaan.

Hotel is echt super luxe. Konden even een half uurtje opfrissen en net stond er een buffet klaar. Alleen echt geen bier hier maar verder wel lekker gegeten, jan en jan gaan op zoek naar een café waar ze bier verkopen en de rest gaat slapen. 

Morgen om 6.45u ontbijt en om 7.30u naar de bouwplaats

-----

De vertrekbijeenkomst, 1 oktober 2019