Reisverslag

Tijdens onze reis naar Indonesië zullen we proberen om hier verslag te doen van onze bevindingen. Geheel afhanklijk van de internetverbinding en de schrijfkunsten van onze deelnemers. Houd ook onze Facebook pagina in de gaten, daar zullen de berichten ook verschijnen.

————

Cultuurdag 2

Laatste dagje Indonesië, aan de ene kant wel fijn om vanavond weer terug te gaan naar Nederland en aan de andere kant vreemd om dit land weer te verlaten. We hebben toch aan iets gebouwd, en niet alleen op de bouwplaats. Team Soest heeft weer een week samen herinneringen gemaakt. De gezamenlijke ontbijtjes, de busritjes, de excursies, de diners, de pilsjes en andere drankjes samen. 

Gisteravond ons laatste diner in de stad. Met de busjes naar een nieuw restaurant, daar hadden ze de bovenverdieping net klaar, de bouwlampen hingen er nog... of iig de sfeerverlichting nog niet... ik denk dat ze op een operatiekamer in een ziekenhuis hadden gevraagd of het een tandje minder kon omdat ze zo dwars door de patiënt heen keken... uiteindelijk went ook dat. We nemen een drankje en marije neemt het woord. Ze kent de verhalen over team Soest nu al jaren en kent inmiddels iedereen wel een beetje. Zij dacht dat het een vriendengroep was, dat we de deur bij elkaar plat liepen. Op elkaars verjaardagen kwamen en elkaar iedere week wel zagen. Dat is dus niet zo. Sommige van de groep zie je wel regelmatig, maar de meesten maar 2x bij de bouwbijeenkomsten en een weekje op de reis zelf. We zijn meer een soort familie... wel een hele rare volgens mij. Marije heeft nu kunnen zien dat we echt zo hard bouwen, de ondubbelzinnige grapjes de hele dag doorgaan en dat er genoeg scheldwoorden bestaan om elkaar mee te bestoken... ze is blij dat ze bij deze familie is gaan horen.
Hierna neemt Anko het woord, hij bedankt Ari en Andy. We hebben allemaal de beide jongens in 1 woord moeten beschrijven en alle woorden waren raak. Allebei toppers! 

Hierna spelen we het team Soest wie is het spel. Anko noemt wat korte beschrijvingen op over deze persoon en wij moeten raden over wie het gaat. Voor sommige best moeilijk “ik wil graag wat voor anderen betekenen en Mn financiële steentje bijdragen” kan natuurlijk voor iedereen zijn. Maar de “ik ben amper te verstaan” zal waarschijnlijk wel over een Groesbeker gaan. Als het geraden is dan mag diegene daar voren komen. Krijgt een kleine actiefoto van zichzelf en dikke knuffel. Natuurlijk tijdens het raden weer lachen gieren brullen. 
Na wie is het openen ze het buffet. Na jet eten weer terug naar het hotel. Bij mij komt de vermoeidheid er een beetje uit. Ik neem in de bar dus een koffie en besluit naar bed te gaan. Als ik op de hotelkamer lig hoor ik de muziek een tandje harder gaan en heb het idee dat team Soest ineens los gaat. Of dat komt omdat het de laatste avond is of omdat de gene die alles opschrijft er niet bij is... we zullen het nooit weten. 

Ik word s ochtends wakker met een app vol foto’s van dansende mensen, filmpjes van zingende team genoten..... niks gemist dus.... nee team Soest is losgegaan. Henk op zn sokken op de dansvloer. Anne-Marie Turner laat even horen aan de zanger van de avond hoe je rolling on ze river zingt. Ik hoorde dat de zanger helemaal doorweekt was en de vloer in de bar heeft nog nooit zo mooi geglommen... 

Nu op naar het ontbijt. Voor het eerst zit de eetzaal ramvol. Een paar toeristen en voor de rest alleen maar Indonesische gezinnen. Geen idee of dit voor een feestdag is of omdat het zondag is. Uiteindelijk vinden Henk en ik een plekje in de bar. In de hoek zit een man te tokkelen op een snaarinstrumentje. Team Soest is redelijk in de war, al onze vaste plekken bezet, het buffet redelijk afgebrand al, hoe snel ben je gewend aan iets en zit je in een vast ritme. Nu dus even zoeken.... 

Om 8.00u vertrekt de bus naar de Prambanan, de grootste hindoetempel ter wereld. Gebouwd in 856 na Christus. Door aardbevingen en vulkaanuitbarstingen helemaal verwoest en daarna weer ontdekt door een Nederlander. Ze hebben alles weer opgebouwd. Maar doordat er geen tekeningen van waren was het echt zoals puzzelen met Lego blokjes. Alleen maar stukjes op elkaar passen. Inmiddels zijn de belangrijkste tempels weer opgebouwd en moeten er nog 240 kleinere in elkaar gezet worden...

We worden ontvangen door onze gids van de dag, een vrolijk ogende Indonesiër met lang haar en.... hij praat Nederlands... hij heeft een paar lessen Nederland gevolgd hier in Indonesië, heeft veel gepraat met ouderen hier die nog Nederlands praten en heeft voor de rest veel tours gegeven aan Nederlanders en heeft zo de taal best goed onder de knie gekregen... er is dus nog hoop voor Groesbeek....  ondertussen hebben we al 3x platgelegen van het lachen. Wat een portret is dit. Hij heeft ooit wel eens een bekende Nederlander rondgeleid. Tour gedaan met Erica terpstra. Toen ze nog fors was...
Hij is ook zelf wel eens in Amsterdam geweest daar vond ie de temperatuurverschillen best groot, in Rotterdam was het koud... 10 graden... in  Amsterdam warm.... 25 graden.... komt volgens hem door die rode lichtjes... of wij daar ook wel eens geweest waren... aan iemand die zn vinger op stak vroeg ie hoeveel het goedkoopst was. 50€ vond ie te duur. Ook had ie Haring gegeten niet lekker.... beetje misselijk. Na Nederland is ie een paar maanden in Duitsland geweest. Waar ie allemaal geweest was... hij ratelt in een zin 26 plaatsen op waaronder Frankfurt München Berlijn en de rest klonk niet echt bekend... hij verteld het verhaal over de tempel. Die word nu weer langzaam opgebouwd. Met geld van Unesco en wat sponsoren. Hij legt uit dat het geld wat bij inzamelingsacties wordt ingezameld niet altijd ook echt aankomt. Het geld voor goede doelen verdwijnt in zakken van functionarissen, ambtenaren en andere schijfjes: beter kun je het geld direct geven aan mensen die hulp nodig hebben of aan hem natuurlijk... hahaha

Verteld verhaal van de opera waar we laatst geweest zijn in 15 minuten en nu snappen we het pas. Deze tempels beelden het verhaal van sintra en ramanesh... een liefdes verhaal... Hij doet zelfs danspasjes voor en legt uit. Ook verteld ie wat de beeldhouwwerken betekenen en waarom de beelden op een bepaalde plek in de tempel staan en wat ze zijn. 

We komen bij een Beeld met dikke buik. Daar kent hij ook een gezegde over... Goed gereedschap hangt onder een afdak. Het volgende beeld heeft bijzondere gaven. vrouwen moeten het beeld aanraken om een man te vinden. Het is een beeld van een vrouw en volgens de gids doen de mannen ook het beeld  aanraken...op rare plekken geen idee waarom ze dat doen.

Tussen de beeldenkamers door moeten we onder smalle poortjes door... de gids roept dan... Pas op je hoofd... we willen die steen niet kapot maken

Traptreden zijn zo hoog omdat je dan altijd rustig en met een gebogen hoofd naar boven moet lopen. Dus met respect en daar komt onze uitdrukking langzaam maar zeker vandaan.

We gaan nog met een treintje naar een sorteerplaats voor stenen. Daar leggen ze vast de stenen bij elkaar die waarschijnlijk in de zelfde tempel komen te zitten. Het is echt een soort Lego projectje... en 60% van de stenen ligt waarschijnlijk in de fundering van huizen in de buurt... dus een heel moeilijke puzzel

Hierna lopen we door de bazar, smalle gangetjes vol met dezelfde rommel. Het is ook overal hetzelfde. Alle toeristen willen blijkbaar dezelfde rommel. Doeken. Plastic replica’s van de prambanan, fietsjes, rammelaars, koelkastmagneetjes, blaaspijpjes en shirts met de meest verschrikkelijke teksten... zo snel mogelijk wegwezen dus. 

We lunchen nog even bij het hotel, pakken de koffers en checken uit. We stoppen nog even in het centrum bij de winkels... daar nog erger dan op de bazar, en warmer, 44 graden, 4,4 personen per vierkante meter en 444.444 dezelfde sjaals, t shirts, pennen. Ik was het dus na 44 seconden al spuugzat en ben gevlucht. Uiteindelijk niks gekocht. Gelukkig hebben ze op Schiphol ook winkels... thuis weten ze toch niet dat ik het op Schiphol heb gekocht.... tenzij ze deze blog wel helemaal lezen... mooie check meteen... jaja in Indonesië hebben ze ook klompen en toblerone!

Net afscheid genomen van Paul op Jakarta, die gaat hier nog een rondreis maken met zn vrouw. Wij nemen een drankje in een barretje en gaan zo t vliegtuig in voor het laatste stukje.... 14 uur slapen hoop ik... maar het zullen wel 6 films worden denk ik....

———-

Cultuurdag 1

Gisteravond zijn we gaan eten bij een Spaans restaurant. Super leuke tent, redelijk luxe met een soort tuin in het midden. Voorgerecht natuurlijk Spaanse tapas. Pincho, patatas bravas, gehaktballetjes met tomatensaus en een soort gevulde mossel. Hoofdgerecht hebben we gisteravond al doorgegeven dus dat was geen verrassing. Biefstuk met pepersaus en frites. Lekker. Na het eten ging bij onze tafel de verwarming op lassen of we hadden een gemeenschappelijke opvlieger met zn 4en. Snel gevlucht naar de grote tafel waar Groesbeek met de dames en Hans en Ad zat. Ann was haar servetvouw kunsten aan het tonen. Ik hoop niet dat ze ze met kerst ook zo vouwt als de familie komt eten en al helemaal niet op kinderfeestjes. 
Gelukkig neemt Cynthia namens habitat Indonesië het woord en bedankt ons voor de super week. We hadden in het begin van de week wat opstart probleempjes door wat verschillen van mening over de tijdschema’s van het bouwen. Hiervoor bied ze haar excuses aan. Alles is hier super strak en super goed geregeld. Uiteindelijk was ze super blij met het geleverde werk en hoopt dat we ooit nog een keer terug komen om te kijken.
Hierna krijgt ieder team van de bouwbegeleiders van Indonesië een mooie oorkonde, een houten maskertje en een dikke knuffel. Dit alles onder luid applaus en gejoel van de rest van de groep. Hierna nemen we afscheid van YoYo, adil, Cynthia en de rest van de Indonesische habitatters. Alleen Ari en Andy zitten verder met ons opgescheept tot zondag. Daarna weer snel de bus in want morgenochtend om 2.30u de wekker.

In het hotel nog snel 1 biertje... dan Mn bed in... dr blijft een gevaarlijk groepje zitten die er nog eentje nemen. Dus ben benieuwd of we morgen compleet zijn.

Om 2u schrik ik wakker en denk dat ik me verslapen heb. Gelukkig nog een uur de tijd, slapen lukt niet meer dus maar even de tv aan. Ze hebben hier bvn, daar loopt een dame in de Biesbosch vogels te spotten en zijn 2 mannen aan het uitleggen waarom ze hun huis zo ingericht hebben.... ik ga dus maar douchen en doe Mn culturele pak aan... niet te  chique want bij al die toeristische trekpleisters staan hele grote bordjes met no smoking... gewoon een korte broek en een shirtje dus.
Om 2.58u moeten we weg rijden. Om 3.00u komen Jan en Jan aanrennen. Er mist nog 1 iemand....ik noem geen namen maar het rijmt op art deco.... gelukkig is ie er om 3.10u... nog prima op tijd. Op naar de borobodur, een boedistische tempel uit de 9e eeuw. Die schijnt extra mooi te zijn  bij zonsopgang. Dus dan maar vroeg in de auto. Heb je nog wat aan je dag he. Op de weg is het rustig. Een paar brommers en wat vrachtwagentjes. Verder ligt de stad nog te slapen... ze kan wel stil zijn dus...

Bij de borobodur, natuurlijk overal voor betalen. We kopen een kaart, krijgen een zaklamp en beklimmen in het donker de steile treden naar de top. Prima ochtendgymnastiek. Treden veel te hoog, veel te steil, veel te veel en veel te vroeg.... allemaal fluitend omhoog dus. 
Bovenop staan allemaal stoepa’s, een soort kleine koepels met een boeddhabeeld erin. Echt serieus veel van die stoepa’s de tempel is 130 meter breed 130 meter lang en 35 meter hoog. Er passen dus een hoop mensen op en die dachten team Soest komt dus laten we allemaal maar even gaan kijken. Haha nee t zal iedere ochtend wel druk zijn daar. Maar het mooie van de zon is dat ie altijd op 1 plek opkomt en daar zijn dus de mooiste foto’s te maken. En daar stond dus een man of 250 vlogs blogs en hele modeshows te maken... we hadden genoeg om te bekijken... zo plat als een dubbeltje... te strak vastgebonden... wasbordjes en volgens mij zag ik Ann ook rond een stoepa zwieren... toen het licht werd en de zon eindelijk boven de smog uitkwam bleek het best een mooi ding te zijn. Metselwerk een beetje rommelig, veel kut op kut, specie van de boeddhabeeld hoofden niet lang genoeg laten drogen, dus er lag al vanalles vanaf... jaja wij van team Soest zagen nog wel wat verbeteringen, Jeroen zag inmiddels heel andere dingen voorbijkomen dus langzaam gingen we maar richting de koffie en het ontbijt. Op iedere verdieping konden we super mooie foto’s maken en op het einde zaten er 2 boeddha beelden waarvan er 1 iets minder grijs was dan die dingen bovenop en 1 niet kon stoppen met lachen... jaja Anko en Ann....

In het restaurant de koffie en ontbijt rustig genomen en toen weer richting hotel gereden. Daar waren we vrij tot 12u. Dus weer terug naar bed, even de stad in om vast wat of gewoon lekker bij het zwembad hangen. Ik ben lekker naar bed gegaan en heb een paar uurtjes gepakt. 
En ben om 12u naar de bar gegaan waar een heerlijke lunch voor ons klaar stond. Daar kwam ik het fenomeen groepsdruk tegen op tafel 1, dus voordat ik plaats kon nemen aan tafel 2 had ik al een heerlijk koud bintangetje in mn handen. Lunch was weer super. Koken kunnen ze wel in dit hotel. 

Na de lunch weer de busjes in. Op naar de vulkaan... terwijl we de stad uitrijden en steeds verder de berg opgaan wordt de lucht steeds donkerder. Ziet er uit alsof we regen krijgen. Heb een paar filmpjes gezien van die buien die hier kunnen vallen dus ik denk dat wil ik wel meemaken nu ik geen droge kleren, regenjas, zakje voor Mn telefoon en Mn camera bij me heb... we komen aan bij de jeeps waarmee we de vulkaan opgereden worden. Iedereen krijgt een blauw mondkapje die alleen Jim staat en een blauwe helm die iedereen staat en we mogen plaats nemen in de jeep.  Na 100 meter kom ik erachter dat we niet het meest rustige jeep bedrijfje hebben uitgezocht, de jeep is 50 jaar oud, de chauff ook, de gaten zitten in de bodem, het enige wat vasthangt in de auto is de verf van het ventieldopje... maar dat weerhoud onze chauff er niet van om gewoon volgas te bumperkleven bij de jeep van Theco. Achter ons hoor ik een gillende vrouw... die komt voorbijvliegen... hoorde later dan hoe harder Ann ging schreeuwen hoe harder haar chauff van 13 ging rijden... die verdwenen dus aan de horizon en kwamen we tegen bij de eerste stop. Een dorp die getroffen was door een uitbarsting. Gesmolten brommers, pannen en koeien in een soort museum... en natuurlijk een souvenir winkel. Want wie wil er geen vijzel van echt lavasteen of een shirt met jeep erop... weer de jeeps in en we racen langs scooters, oma’s in auto’s en andere jeeps naar boven... de jeep van Ann loopt inmiddels op decibellen, dus die vliegt weer uit zicht... na een kort ritje komen we bij het ravijn uit waar de lavastroom doorheen liep. Deze zijn ze aan het uitgraven, want deze grond is super om mee te bouwen... weet ik natuurlijk. Inmiddels is het een klein beetje gaan regenen... da’s raar spul hè. In Nederland al weinig gehad en hier nog niks. Maar ook hier blijft t bij een paar druppels helaas....We stappen weer in en Ann drukt het gilpedaal weer diep in. Als eerste is ze bij de bunker. Een schuilplaats waar vroeger het dorpje heen kon als de vulkaan weer eens uitbarstte. Gemiddeld gaat ie om de 4 jaar. Dus best vaak... ook hier weer 6 souvenirshops om het geld maar bij de toeristen weg te trekken. Gelijk hebben ze. Hierna scheuren we weer naar beneden.. onze chauff is het gegil zat en gooit de deur dicht voor de puber. 

Nu zitten we terug in de bus naar het hotel waar we tot 19u kunnen opfrissen of wat kunnen drinken. Vanavond het laatste diner hier... morgen weer terug... raar idee!

——————

5e bouwdag

Gisteravond zijn we gaan eten in het ‘toeristische’ gedeelte van yogyakarta, een straatje vol eettentjes en barretjes. In de rest van de stad is amper alcohol te krijgen vanwege het geloof. Dit is het grootste moslim land ter wereld. 86% is hier moslim. Maar in deze straat dus niet, westers georiënteerde eettentjes met burgers, pizza, pasta en steaks. En natuurlijk ook Indonesische gerechten.

Ik kies voor rendang met rijst. Natuurlijk krijgen we niet alle 25 tegelijk te eten. Iedereen bestelt iets anders denk ik , dus in de keuken zijn ze blij denk ik... Klein keukentje waar 2 man staat te bakken. Als eerste komen de BIG burgers... en met big bedoelden ze ook echt big... als je je plakje kaas optilde zag je een plakje tomaat liggen en daaronder hadden ze de burger verstopt. Alles vast gezet met een prikker, anders waaide het van je bord. En nu denken jullie allemaal hij overdrijft natuurlijk altijd... nee hoor ze hebben best grote tomaten hier. 
Uiteindelijk kwam Hans zn saté en die zag er top uit. De steaks, kippenpoot en de rendang met rijst waren ook klein van portie, maar prima te eten. Toen kwam het hoogtepunt van de avond. De pizza.  Het leek alsof de bediening, afwas en de kok alvast een puntje hadden genomen... er daarna achter kwamen dat ie helemaal niet lekker was... de overgebleven 5 puntjes op een bord gelegd en die kregen wij dan. Dus Jim en Manon hebben ook snel maar wat anders besteld. Smaakte ook echt nergens naar. En dat snap je niet in een land die bekend staat om zn pizza’s en pasta’s... oh nee dat is dat andere land met een i..... 

Na het eten weer snel naar het hotel. Daar moeten we verplicht nog even de bar in want we hebben wat te vieren. Eugenie is voor de 5e keer mee. De eerste vrouw die met team Soest is meegegaan en de eerste vrouw die het ook 5x heeft volgehouden. Ze krijgt een mooie speech van Jan Bodewes. Dat ze twijfelde tussen de stone sisters en team Soest. Uiteindelijk toch gekozen voor team Soest. Als enige vrouw in team Soest. Maar ze stond al vanaf het begin al haar mannetje.  In het begin waren sommige mannen niet helemaal blij dat er een vrouw mee ging op reis. Buiten blaffen en binnen netjes opzitten en pootjes geven. Ik kende dit bodewes gezegde nog niet. We blijven bijleren...:En nu inmiddels 5 reizen verder en dus one of The Guys volgens Ad.  In het begin waren sommige mannen niet helemaal blij dat er een vrouw mee ging op reis. Buiten blaffen en binnen netjes opzitten en pootjes geven.

Vanochtend ging het zwembad blijkbaar om 5.30u open en om 5.45u was er al redelijk wat rumoer beneden. Op tijd onder de douche en om 6.30u met Jeroen al aan het ontbijt.

Op naar de bouw. Raar hoor hoe snel het gaat de laatste dagen. Nu voor de laatste keer in het busje door de stad naar ons dorpje. Laatste dingen afmaken en dan de overdracht vanmiddag.

Op de bouw zijn de jongens klaar met de bekisting voor de bovenring en hebben zelfs al 2 balken gestort. Wij maken de eerste lading beton, Jim en Thom maken het laatste ijzerwerk af en Claudia is haar speech voor de overdracht aan het fine tunen. piet en Jeroen beginnen met stucen. 

Uiteindelijk doe je op de laatste dag maar weinig omdat de overdracht meestal vroeg in de middag is. Er moet opgeruimd en versierd worden. En we helpen met de laatste dingen.

Ik loop ondertussen even naar huisje 1 om daar te spieken bij onze collega’s daar. An staat in de feesttent draadjes te vlechten en zingt ondertussen mee met de beste zangers... ik vroeg me heel even af waar de muziek vandaan kwam.... maar al snel bleek dat Hans zijn Bluetooth boxje kapot was en dat de muziek dus echt uit de boks van An kwam... 
Iets verderop staan Theco, Ad en Herman zich kapot te zweten bij de speciekuip.... t is echt niet normaal heet vandaag. Echt een pretje bij het beton maken. Das cement met grote kiezels erin, dus dat schept lekker makkelijk en een emmertje is een kilo zwaarder. 
Marcel, Jan B en Paul van Tol zijn het beton in de bekisting aan het gieten. Het huisje daar staat vol in de zon, weinig wind vandaag dus het leek wel een oventje. Gelukkig hoeven we maar even vandaag. Om 12.15u moeten we in de busjes zitten en daarvoor moet alles versierd en opgeruimd zijn. Ook moet er op ieder huisje een bordje met onze namen geschroefd worden. 

In het clubhuis beneden is de overdracht ceremonie, alle 3 de families zijn naar beneden gekomen en nemen plaats op de eerste rij. YoYo van habitat heet ons welkom en bedankt ons voor het harde werken en voor wat we voor de families hebben betekend. Hierna krijgen we een toespraak van de chief van het dorp. Ook hij bedankt ons dat we in hun dorp 3 families gelukkig hebben gemaakt. De eigenaar van huisje 3 krijgt nu het woord, snikkend bedankt hij team 3. Zijn vrouw zit met haar hoofd in haar schoot ook keihard te huilen. Sta je dan, stoere man van 43 met een broek vol specie en een hele grote mond... nu gewoon mee te huilen. Ze zeggen altijd dat het niet uit te leggen is wat bouwreizen met je doen, ik ervaar het nu voor de 2e keer en het is ook echt moeilijk om uit te leggen hoe dankbaar de mensen zijn, hoeveel je voor ze hebt betekend, hoe je een band op bouwt met die mensen in een hele korte tijd en hoe zwaar het is als je beseft dat het ineens ook weer afgelopen is.... bijna iedereen is emotioneel. ...bewoners en bouwers. 
Johan doet namens team 3 het bedankwoord. Hij bedankt het dorp voor de gastvrijheid, ook bedankt hij de familie, 4 generaties onder 1 dak, voor hun gastvrijheid, de gesprekken waren moeizaam, maar het voelde toch warm. Ze begonnen de bouw op een leeg veld en nu staat bijna de onderste verdieping er. De komende weken zal habitat het huis verder afbouwen en hij is blij dat hij het huis namens team Soest mag overdragen aan ze. Hij wenst ze al het beste voor de toekomst en is blij dat team Soest daar een kleine bijdrage aan heeft kunnen leveren. Ook tijdens zijn speech worden de emoties hem even teveel. En wij dus ook. De familie krijgt een klavertje vier als aandenken en een foto van het team met de familie en de indo bouwers als aandenken.
Hierna is huisje 2. Onze altijd lachende Abdul is ineens serieus en bedankt ons,  namens ons mag Claudia de speech doen. Ze verteld dat wij hier zijn gekomen om ze te helpen een stevig huis te bouwen die ze kan beschermen tegen aardbevingen, regen en stormen. Ze bedankt de familie voor de gastvrijheid, de heerlijke hapjes, het verse fruit, de cocosnoten die ze speciaal voor ons is gaan halen en de muziek. Muziek is een manier om te kunnen samenkomen in iedere taal. Ook al is de muziek niet in dezelfde taal als die je spreekt. We waren blij met de hits van Lennon, U2 en prince op de bouwplaats. Ze is vooral onder de indruk van. Myriam, de vrouw, die was zo lief, en verlegen, wilde graag woordjes leren en sprak geen woord Engels, maar via gebaren wist ze altijd wel uitbreiding leggen wat ze wilde.  Ze eindigt haar speech in het Indonesisch... en dat klinkt echt super goed. Denk dat ze iedere lunch gewoon in het schooltje geeft gezeten. Ook zij krijgen een foto en een klavertje vier voor het geluk
Dan huisje 1, daar woont een man van weinig woorden. Die zegt wat zinnen in het Indonesisch. Hij is super blij en bedankt ons.
Hierna mag Marcel namens team 1 hij start met dat dit zijn moeilijkste speech ooit is. Hij bedankt sagiyo voor de gastvrijheid en iedereen die heeft meegebouwd ook Cynthia, ari en Andy van habitat. Het was allemaal super geregeld! Ook hij overhandigt de foto en het klavertje vier.
Hierna is een momentje voor Jan, hij bedankt de habitatters voor de goeie organisatie en verteld dat deze plek altijd een plaatsje in zijn hard heeft gevonden. Samen met de chief opent hij het buffet. Een speciaal moment een grote toren van rijst omringt met groenten en versiert met een kruis. En een paar vliegen. We eten voor de laatste keer hier. Altijd raar als je je bedenkt dat je hier waarschijnlijk nooit meer komt. We maken nog maar een groepsfoto omdat we met natte ogen en klotsende oksels het beste eruit zien.

We rijden met de busjes naar huisje 3 waar Johan de overdracht doet, de dochter mag de plaquette onthullen en team 3 gaat voor het laatst op de foto met de familie en nemen afscheid. Er vloeien weer wat tranen. Hierna naar huisje 2 waar hetzelfde ritueel plaats vind. Ook wij nemen afscheid van onze familie en onze bouwers. Super vreemd een week zo close met deze mensen en nu houden we alleen de herinneringen en heel veel foto’s over. Toch wel weer een traantje gelaten. Zij houden een mooi huis eraan over en zullen ons ook nooit meer vergeten denk ik. Ben altijd benieuwd wat ze van ons vinden eigenlijk. denk een stel idioten, dus ze hebben wel mensenkennis.
Ook bij het laatste huisje de onthulling van het bordje en het afscheid. De vrouw en dochter hebben het super slecht, en An houd het dus ook niet meer...  we lopen langzaam naar boven. Nog een keer goed om ons heen kijken. Laatste keer langs de bananenbomen, laatste keer langs de geiten, laatste keer langs de flesjes. Tot nooit weer waarschijnlijk.... maar zeg nooit nooit, want we rijden nu naar een plek waar Anko 1,5 jaar voor een man met zwangere vrouw heeft gebouwd. Net zo’n huisje als wij nu zijn gaan maken, dus hier kunnen we kijken hoe het wordt als het af is. We rijden het dorpje in op straat staat oma al te wachten en die herkent Anko direct... super gaaf om te zien. We lopen naar het huisje en 
De vrouw doet open met een dochter op haar armen. 1 1/2 jaar oud. Ze vliegen elkaar in de armen. Emotioneel dagje. Haar huisje is inmiddels af, dak met pannen erop, netjes gestuct en geverft. Binnen staan de wandjes erin en ligt er een nette witte tegelvloer. Ben bang dat ons huisje niet zo netjes gaat worden maar wie weet. 

We rijden weer terug naar de stad en drinken een pilsje in de bar. Vroeg eten vanavond want om 3u vannacht worden we opgehaald. Op naar de zonsopgang bij de borobodur.....

————

4e bouwdag

Bar of bed was de vraag gisteravond en dat werd natuurlijk bed... na een uurtje bar... begin toch wel steeds gaarder te worden. De temperatuur, de kortere nachtjes en het zware werk gaan meetellen... uiteindelijk netjes om 00.15u in de bed dus.

Vanochtend redelijk fit wakker geworden, Manon had het iets slechter er logeren hier 2 bussen vol schoolmeisjes die alle 90 in de kamer naast Manon afgesproken hadden om even bij te giechelen... Manon de receptie gebeld maar uiteindelijk was t dan heel even stil maar werd er daarna weer vrolijk doorgegiegeld. Manon zag er een stuk slechter en bozer uit dan de meisjes die een fotoshoot met zichzelf aan het houden waren vanochtend bij het zwembad. 

Maar ja het bouwleven gaat door, dus gelukkig kon Manon achterin de bus en haar wallen in een aanhangwagen....

Op de bouw staat er een verse lading stenen op ons te wachten. We starten dus met een lijntje en leggen de stenen klaar voor piet en Claudia. Hans ik en Anita mengen weer de specie. Jim loopt de specie weer weg en Jeroen voegt. Thom hangt weer in de ijzers en in een rustig tempo werken we naar de koffie. Iedereen begint steeds sneller moe te worden heb ik het idee. Behalve piet maar die heeft van zn vakantiehobby zn werk gemaakt. Dus die is t gewend...  

Tijdens de koffie gaat de walkie talkie... normaal alleen Indonesisch gewauwel en nu vragen ze naar Koos... dat kan haast niet. Die kraamt alleen maar onzin uit, dus waarom zou je die een walkie talkie geven... b 102 kom er maar in over, nee dat gaat helaas niet, in het kader van het onderzoek mag ik daar geen mededelingen over doen....lachen gieren dus. Uiteindelijk blijkt dat team 3 hulp nodig heeft. En wie vraag je dan... team 1 natuurlijk... maar die zitten te laag op de berg en hebben daar geen bereik... dus dan maar team 2... of Jeroen met nog 2 man/vrouw die kant op wil komen... er wordt niet gezegd wat er moet gebeuren dus dat zal wel een klote klusje zijn... en ja hoor... na een hartelijk ontvangst bij basis 3 mogen anita, Koos en ik stenen naar beneden gaan sjouwen in een lijntje samen met team 3 en de indoos... er zitten hier een hoop fans van Koos want na 5 minuten wordt er vanaf beneden geroepen of sinterklaas wat rustiger aan wil doen. Blijkbaar heeft Jeroen meerdere bijnamen.
Ik heb inmiddels Johan en Anko al een keer of 8 bekogeld met kapotvallende stenen. Gelukkig komt cameraman Pim weer terug van een van zijn reportages en kan het lijntje weer wat korter. Scheelt een hoop kapotte stenen. Blijkbaar bouwen we zo snel dat de stenen eerder op waren dan ze hier verwachtten. Dus de stenenfabrikant bakt ze maar iets minder lang in zn oventje. Dus de stenen vallen bij iets te hardhandig contact uit elkaar. Laat dat maar aan sinterklaas en mij over. Toch halen de meeste stenen heelhuids de reis naar beneden en kunnen ze daar weer beginnen met bouwen. Ook hier gaat het lijntje natuurlijk hilarisch, we begonnen met wat sinterklaasliedjes en volgens mij haalde zelfs een potje met vet het 2e couplet. Op een gegeven moment gingen we over op groente soorten. Als je een niet zo stevige steen doorgeeft roep je brokkel. Dat werd natuurlijk broccoli, en toen was het hek van de dam, heb andijvie bloemkool spruitjes en boerenkool horen passeren en toen wist ik niks meer. Denk mooi ik ben af en mag uit de lijn... maar helaas gewoon doorgaan.... 

Na de zware arbeid drinken we nog even wat samen en ik bekijk met Henk, Jan Groesbeek en Johan even hun bouwplaats. Jan camper, Manon, marije en Claudia zitten lekker te relaxen  bij het bubbelbad.(Nee geen echt bubbbelbad, maar hun waterreservoir voor de specie) Toch serieus anders deze bouwplaats en de manier van werken dan die van ons. Zij steigers van bamboe en wij van teak. Zij metselen vanuit de kuipjes en de kruiwagen en wij uit emmertjes. Toch grappig om te zien dat je het toch allemaal anders doet... ondertussen kraakt de walkie talkie weer en weer vragen ze naar koos... ik hoop dat ie geen antwoord geeft maar helaas. Hans in paniek, basis 2 heeft nu hulp nodig. Piet kan niet meer  metselen, dus we moeten naar beneden rennen... onder luid gezang van team 3 nemen we afscheid... met het toepasselijke liedje... dag sinterklaasje daag daag rennen we de berg af. Daar pakken we de draad weer op en voor we het weten is het lunchtijd. Heerlijk soepje, natuurlijk rijst, de lekkerste kipnuggets en omelet. Top lunch weer dus.

Na de lunch is er eigenlijk weinig meer te doen. Het zeil is van het huis gewaaid, de speciekuip staat vol in de zon dus inmiddels zijn we allemaal wel krokant genoeg gebakken. Gelukkig hoeven er nog maar een paar stukjes tussen de kozijnen en een gedeelte van het toilet gemetseld te worden. Daarna is het wachten tot de indoos de bekisting voor de volgende betonlaag klaar hebben. Wij vlechten dus de laatste ijzers... 3600 ijzerdraadjes moesten er omheen gedraaid worden in totaal om alle ijzers voor de fundering, de bovenlaag en het dak af te krijgen... Jim en hij hebben 900 vierkante ijzers gebogen... niet normaal als je erover denkt. In Nederland koop je ze kant en klaar en hier maken ze ze zelf. Ik zat net tijdens de lunch naast Thom, die heeft ongeveer 3000 ijzerdraadjes gedaan en die zag ik net per ongeluk een vork om zn vinger draaien tijdens het eten van een hap rijst... respect! 

Om 16u hebben we echt niks meer te doen en kunnen we dus vroeg de bus in vandaag. Morgen laatste dagje alweer. Gaat veel te snel... tijd vliegt als je lol hebt hè... en dat hebben we.

Nu douchen en op naar het diner....

————

3e bouwdag

Gisteravond nog gegeten bij de sea food bar... maar ze hadden see gewoon verkeerd geschreven. Was een hoop eten te zien, maar weinig uit de zee. Verder super lekker gegeten.  De gesprekken gingen weer nergens over “Ik werd wakker met mn kap op, ik lag helemaal in de knup, had gelukkig Mn boks nog aan” Zal wel Groesbeeks zijn....  ik had mn strooien hoed nog op, ik lag bij de masseuse en ik had gelukkig mn klompen nog aan... volgend jaar nemen we een tolk mee hoop ik... bijna niet te doen dit.

Daarna nog heel even naar de bar waar gebakken banana mouskoerie live aan het optreden was... ik zat redelijk in elkaar te storten dus na 3 topnummers van de zangeres begeleid door haar man of opa op zijn Yamaha keyboard uit 1974 ben ik afgehaakt. Net nadat Jan Groesbeek nog even een heel klein Indonesisch vrouwtje over zijn schouder slingerde. De meningen zijn verdeeld of ze aan het lachen of huilen was. Ze was in ieder geval meteen verdwenen en we hebben haar tot nu toe nog niet gezien... ik verwacht dat er binnenkort een #bamitoo verhaal uit yogyakarta op het politiebureau van Groesbeek beland. 

23.00u in bed dus vanochtend topfit aan het ontbijt. Om 7.45u weer de ochtendspits in... blijf me verbazen over het verkeer hier. Iedereen vliegt langs elkaar heen. Auto’s rijden 40 of 100, brommers rijden 25 of 125 en alles raakt elkaar niet. Of in ieder geval niet als wij in de buurt rijden.

Als we het dorpje in rijden krijgen we een verrassing. We worden afgezet op de hoogste bouwplaats en we gaan op elkaars bouwplaats kijken. Daar kom je er dan achter dat ze op bouwplaats 1 helemaal niet al de dakpannen op het dak aan het leggen zijn en op bouwplaats 3 niet de tuin aan het inrichten zijn... we zijn allemaal even ver eigenlijk. 

Op onze bouw staan de stenen op onze bouwplaats boven. Geen ochtendgymnastiek dus. Ja de hilarische rekoefeningen van YoYo waar we iedere ochtend mee starten.. hij kan best goed Engels maar als je telt “one two three four five seven six eight” dan krijg je mijn lachspieren wel opgerekt.

We beginnen de dag toch wel met ochtendgymnastiek want de steentjes moeten in het huis gestapeld worden. En zeven man moeten vast gaan drieën of 3 man moeten gaan zeven... uiteindelijk snappen we wat ie bedoelt en gaan Hans Anita en ik zand zeven. Om te metselen heb je schoon zand nodig en in het zand wat wij hebben liggen zit een kiezeltje of 25 per emmer... Hans en Anita houden de zeef vast en ik schep het zand erop. Zand erdoorheen en de steentjes bovenop de zeef... tijdens dit klusje kom ik erachter dat Hans helemaal geen rare snuiter is... ik ken nu 2 mensen die nog raardere snuiters zijn.... die hebben ooit op een bouw 5 dagen achter elkaar hebben staan zeven.... ik zal ze niet bij naam noemen want ik heb geen zin in gezeik met de dames. 

Na een korte pauze komt yoyo met een bamboe paal aan. Hij stut hiermee de zeef. De zeef staat nu schuin en hij schept zand ertegen aan. Nu snap ik dat ze raar stonden te kijken toen wij de zeef met de hand aan het schudden waren. Dit werkt niet sneller maar wel een stuk lichter...

De eerste bak specie wordt gemaakt en we gaan metselen... zo blij dat sinterklaas nog niet in Nederland is en we dus metselpiet nog net even mee konden nemen... wat kan die man metselen.. terwijl de 2 Indonesiërs 2 lagen metselt heeft piet al een heel wandje en 4 vergelijkbare lagen af... samen met speciegooier Claudia en voeger Jeroen gaat het als een speer.  We gaan Jeroen denk ik altijd maar laten voegen. Want hij is nog nooit zo rustig geweest... haha

De muziek was weer verrassend vandaag. Meeste is rock, vanochtend de meest slechte covers van de mooiste nummers. En na de lunch de indonesche sterren Ajam Smit, Bali B, en Marco Borsaté. Eigenlijk helemaal niet zo erg. Beetje reggae achtig. En fantastische teksten want na 3 dagen hier ken ik al zeker 3 woorden... allemaal scheldwoorden denk ik... dus zal ze hier niet gebruiken.

Na de lunch gaat het een tandje minder met iedereen. Het is nog warmer dan gisteren en alles wordt zwaarder. Vanochtend tilde je nog alleen de zak specie op en nu hebben Hans en ik al moeite om hem samen om te kiepen... jaja we moeten naar de sportschool.

We werken rustig door, helpen ondertussen Thom met het ijzerwerk en het wordt vanzelf 16u. Met zn allen het gereedschap schoonmaken, een beetje opruimen en de busjes in. De stad weer in. Bij het hotel moeten we haasten. Om 18.30u worden we weer opgehaald om te gaan eten. We moeten namelijk om 20u naar de opera. Jaja de opera, we kunnen maar 2 bier drinken omdat we naar de opera gaan.... alleen maar blije gezichten....

De busjes brengen ons naar het restaurant. Daar blij verrast.... een groot welkomstbord met allerlei namen.
En ook habitat Nederland Soest! We worden een grote tuin in geleid met allerlei verschillende eettentjes. Super mooie plek hier. Mooi gedekte tafels, luxe buffetten en een schitterende tuin. We nemen plaats en krijgen drankjes. Hierna mogen we langs het buffet. De ene na de andere bak gevuld met super lekkere dingen. 2x Mn bord vol geschept. Zo lekker alles. Beste diner tot nu toe. Om 20u mogen we eindelijk de zaal in. Na 10 minuten blijkt gelukkig dat het geen opera maar een ballet voorstelling is. Dat is een meevaller. Mooie kostuums en 1 van de mafste liefdesverhalen die ik oooit gezien heb... om de 5 minuten werd er iemand met een pijl en boog omver geschoten, er werden hoofden afgehakt en zelfs een penis... jaja geen kindervoorstelling. Eigenlijk een soort game of thrones maar dan op blote voeten en wat meer kleur...  na 1 1/2 uur genieten (lees deze blog schrijven) was het helaas al afgelopen en werden we weer de busjes in geladen...  daarin wurmen we ons nu door het verkeer naar het hotel.... op naar bar of bed....

——-

2e bouwdag

Gisteravond in de stad gegeten in de ‘chinese’ stijl dus grote ronde tafels met draaiende plateaus waar ze het eten op zetten. Eerste rondje draaien koste meteen 2 glazen... maar prima gegeten. Iedereen wel redelijk kapot geloof ik....t was vrij rustig tijdens het eten. 

Vandaag weer netjes om 6.30u de wekker. Gisteren natuurlijk meteen na het eten naar bed gegaan... oh nee,... een heel klein biertje in de hotelbar gedaan tot 24u. Best wel een beetje spijt. Voelt al weer zwaar, misschien die laatste 5 bintang niet moeten nemen. Maar uiteindelijk is het altijd te gezellig en ben je nooit uitgekletst.

7.45u de taxi in naar de bouwplaats. Bij de eerste bocht al pijn in Mn buik van het lachen. Want Jeroen zit natuurlijk weer op de praatstoel. Niet normaal hoeveel onzin er uit iemand kan komen voor 8u. Denk dat ie vroeger in een ketel met toverdrijfdrank is gevallen....

Op de bouw zijn de Indonesiërs al begonnen en ligt de fundering er al bijna in. Op de een of andere manier beland ik met Hans bij de speciebak... Hans doet al 10 jaar specie mengen... vond het altijd al een rare snuiter.. haha... maar nu helemaal. Ik ken weinig dingen die zo slecht voor je zijn. 5 emmers zand, 1/2 zak cement en 4 emmers water door elkaar mengen klinkt op papier best makkelijk... maar wat een ellende... helemaal geen spijt van dus. En de leuke reacties van de bouwgenoten, t is te dik,t is te dun, jullie zijn te langzaam... ik snap dat je dit de hele dag wil doen... dus dat doen we dan ook maar. Af en toe even eraf omdat je armen en rug te langzaam begeven.... Anita neemt t graag van me over.... gelukkig was de fundering snel af en kon de balk erop gemaakt worden... ijzerwerk erop. Houten planken ertegenaan. Een van de jongens haalt een palmboom uit te tuin en maakt daar ter plekke latjes van om de planken vast te zetten. Old school bekisting maken dus. Grappig om te zien. Als alles dicht zit mogen we specie maken... met kiezels erin.... na wat discussies over de mengverhoudingen hebben we het goeie recept te pakken.... te dik, te dun en te langzaam dus... rustig aan mengen dachten wij... maar uiteindelijk moesten we een lijntje maken en vloog de specie de bak uit. Een lijntje is dat iedereen in een rij gaat staan en we de emmer aan elkaar doorgeven. Altijd lachen gieren brullen, iedereen roept maar wat. Volle emmer, lege emmer, of zoals de Indonesiërs zeggen ember, opschieten Donald duck, er worden liedjes ingezet... geen idee wat er bij mensen los komt als er een emmer doorgegeven moet worden langs 14 handen.. ze veranderen allemaal in idioten eigenlijk. we gingen als een speer....maar een Tandje erbij dus maar. Snapten het wel. T was bijna 15.30u, dus een uurtje nog met 8 extra handjes op de bouw. Vol die bakken dus. Dan kunnen we morgen metselen. 

Morgen metselen denkt iedereen. Onze bouwplaats ligt niet aan de weg, op een best steile berg. Dus de stenen liggen 50 meter lager op de weg en moeten dus nog naar boven. Gelukkig zijn het er maar 1000. De man maar 125 dus... makkie...  maar waarschijnlijk gaan ze vanavond met de rest van het dorp de stenen naar boven sjouwen en anders morgenochtend met ons erbij. Dus morgen weer een mooie verrassing als we aankomen.

Net weer heerlijk een biertje genomen in de hotelbar en nu weer fris en fruitig voor het diner. Toen wij net wegliepen begon er een een bandje te spelen in de bar, dus denk dat we er allemaal vroeg in liggen vanavond... klonk niet best... of dat kwam omdat Annie en ik er heel hard doorheen aan het zingen waren...

—————-

1e bouwdag

Vanochtend om 6.30u de wekker na een prima nachtje. Er schijnen treinen langs te komen, vliegtuigen vertrekken vanuit de achtertuin en de luidspreker van de moskee gaat om 4u op lassen... ik heb zoals verwacht niks gehoord. Na een heerlijke douche het bouwkloffie aan en op naar het ontbijt. Ontbijt super de luxe. Buffet met warme Indonesische gerechten, broodjes, gebakken eieren, 4 soorten verse sapjes en 2 dames achter de koffie machine. Heerlijk dus. Hier kunnen we wel een paar uurtjes op bouwen.

T is hier redelijk druk op de weg. Super veel brommertjes en minstens net zo veel auto’s op vrij smalle maar best nette wegen. Na 3 kwartier rijden houd ineens  de stad op en zitten we tussen de bomen en wat kleinere dorpjes. Hier gaan we van de grote weg af en via een smal betonpad rijden we naar ‘ons’ dorpje Selopamioro. Het dorpje ligt tegen een aardige berg op. We worden ontvangen door de habitatters in een huis van de chief van de village. In zijn voorkamer staat 2 lange tafels met daarop onze oh zo geliefde helmen. Hier ontmoeten we de Indonesische  bouwvakkers.
 
Met de busjes rijden we na de ontvangst verder naar boven naar onze huisjes. Dit jaar bouwen we 3 huisjes tegelijk. Jan Bodewes heeft 3 teams van 8 personen samen gesteld die ieder aan hun eigen huisje gaan werken. Vorig jaar waren we met zn allen aan 1 huis bezig, dat is natuurlijk veel gezelliger. De huisjes liggen ongeveer 200 meter uit elkaar. Dus we zien de andere groepen alleen bij de lunch. En we horen af en toe Herman zn fluitje voor de pauze. 

Bij het huisje ontmoeten we de familie voor wie we gaan bouwen. Abdul, zijn vrouw, hun zoon en een kleinkind. 

Na de eerste uitleg kan het dan echt beginnen... oh nee... eerst de helmen op. Na wat discussie hoeven we ze alleen op bij de officiële foto’s... vandaag alleen graaf, hak en metaalbuig werk. Dus ik durf het nog wel met een petje... Abdul is niet bang... die doet wel een helm op maar staat op zn blote voeten grond weg te hakken... hij heeft alle 18 zn tenen nog, dus hij is redelijk ervaren volgens mij.

Na de heerlijke temperaturen van China is dit wel even wennen hoor. Hakken en graven in 33 graden is toch zwaarder dan ik dacht. Veel rust en veel drinken tussendoor dus. Gelukkig hebben we mazzel en is de bovenste 5 centimeter zo weg... daarna begint de ellende, klei, steen. bomen, wortels, mierennesten en bouwplastic ze gebruiken hier van alles om de grond maar vast te houden. Maar de aanhouder wint en op sommige plekken tikken we de 50 cm diepte aan.... Ondertussen hebben de bouwvakkers een mega geluidsinstallatie neergezet. Een box zo groot, denk dat ze ons op Bali kunnen horen. Muziek ook echt top. Eerste 3 nummers waren cant by me love van de Beatles... dus de box lag bijna beneden op de weg. Maar gelukkig had ie nog meer nummers. De beste goude ouwe kraken over de bouwplaats dus. Heerlijk meezingen.  
ik ben niet echt vooruit te branden vandaag. Het nachtje overslaan, de warmte en de pilsjes van gisteren beginnen zn vruchten af te werpen. Knallende koppijn en een beetje slap gevoel. De lunch komt als geroepen. 

Met de busjes worden we naar de chief gebracht. Daar staat de lunch klaar. Rijst, tofu, spinazie met vis, foe jong hai en sateetjes. Alles lekker. Gezellig om weer de hele groep bij elkaar te hebben. Na de lunch tijd voor groepsfoto nummer 8 van de reis. Ze hebben ons graag op een rijtje denk ik.

De busjes brengen ons weer terug en we graven weer lekker verder. Ik laat mezelf even promoveren tot ijzerbuiger. Heerlijk rustig werk. Het ijzerwerk voor Kolommen maken voor de hoeken. Die houden later het beton op zn plek. Jaja je leert hier ook nog wel wat.

Ondertussen is het bijna 4u heeft de rest staan bikkelen op het graafwerk en is het bijna klaar. Dan moeten we stoppen. 16u is 16u. Dus gereedschap opruimen en de busjes in. Snap nu dat ze om 16u wilden gaan.... niet normaal druk op de weg. Ben echt benieuwd hoeveel scooters onder een auto belanden iedere dag.... ze halen de mooiste capriolen uit.

Nu in het hotel aan een heerlijk pilsje. Theco is blij.... bintang smaakt naar Heineken dus....Zo lekker douchen en om 20u naar het diner.

——————-

De dag van vertrek (en aankomst) By Bas Blog

Vanochtend om 7.30u met team Soest verzameld in de bar van Catering centraal. Daar stond Antonio ons op te wachten met koffie en broodjes. Om 8u is het tijd om afscheid te nemen van onze ‘fanclub’ de thuisblijvende vrouwen, mannen, kinderen, vrienden en ouders. De roparunbus heeft het helaas begeven, dus vandaar dat we met 3 taxibusjes naar het vliegveld moeten. Ik ken in heel Nederland 1 taxichauffeur en laat die nu net mijn busje besturen vandaag... bedankt Jan Stolwijk!

Eindelijk is het zo ver, we mogen weer. Maanden naar uitgekeken. De Bouwreis naar Indonesië. Iedereen is nog een beetje mak en het is dus verrassend stil. Iedereen in gedachten denk ik...., waar gaan we dit jaar belanden, hoe warm en nat gaat het worden, hoe is de bouwplaats? Heb ik alles wel meegenomen? Heeft Herman z’n pauze fluitje wel bij zich....Of misschien ziet iedereen net als ik op tegen die vlucht van 14 uur. 

Inchecken en door de douane gaan ondanks de drukte vrij soepeltjes.  We nemen met zn allen plaats in een eetgedeelte aan een lange tafel. Vrij veel koffie, een paar broodjes en de Bourgondiërs uit Groesbeek natuurlijk aan de halve liters Heineken... er zit tenslotte een r in het uur.

Iets te laat boarden we en nemen we plaats in onze zitplaats voor de komende 14 uur. We zitten allemaal bij elkaar achterin. Dus het teambuilden kan beginnen en de eerste grapjes worden de gangpaden over geslingerd. Eerst nog vrij rustig. Maar na een uurtje of twee is er een flinke team Soest borrel bezig in het gangpad ter hoogte van rij 57. De blikjes Heineken en bintang zijn niet aan te slepen. Kom we nemen de laatste in Irak, een skiverhaal en ik ben zo soepel als een deur hoor ik voorbijkomen. En tussendoor sluipt Camper het vliegtuig door met zn tiewraps op zoek naar Jeroen.....Ik zit nog aan het water en bekijk mn borrelende teamgenoten met een grote glimlach... wat een team... haha. 

Ondertussen ook de eerste vliegtuigmaaltijd gekregen. Altijd een verrassing. Gekozen voor de kip met rijst. Alsof we iets anders krijgen dan rijst deze week trouwens... Was prima te eten trouwens. Met een volle maag maar eens een paar uurtjes proberen te slapen... anders sla je een nachtje over omdat we natuurlijk zondagochtend om 6.30u op Jakarta landen.

Het lampje van de gordel schiet aan. Turbulentie volgens de stewardessen. Maar ik ben er echt van overtuigd dat het vliegtuig op en neer gaat door de uitbundige team Soest borrel linksachterin het vliegtuig... 

Uiteindelijk stoppen de stewardessen maar een uurtje met schenken en na wat gesis van onze overbuuroma van het andere gangpad gaat iedereen netjes zitten en vallen een voor een rustig in slaap. Kan ik mooi het eerste stukje van deze blog schrijven terwijl we 7000 kilometer gevlogen hebben, ons inmiddels in de buurt van Mumbai bevinden en nog 5 uur en 3 kwartier mogen. 2 films en een paar sudoku’s verder, nog niet veel geslapen. Nog een uurtje te gaan de zon komt inmiddels weer op en we mogen aan het ontbijt... rijst met kip voor de afwisseling... haha t went snel... op Mn horloge is t nu 00.44. Ze zijn redelijk op tijd met het ontbijtje eigenlijk. 

Keurig volgens plan geland op Jakarta, wat een vliegvelden hebben ze hier in Azië. Snap dat Schiphol groot is, maar hier houden ze van volume. Hele fabriekshallen als vertrekhal. Grote puien van glas en ruimte genoeg dus. Het is ook niet echt druk, dus we flitsen de douane door. Altijd zeggen dat je op vakantie bent. Jan ging uitleggen dat ie een huis ging bouwen. Dat snapten ze niet. Maar gelukkig mocht hij toch door. Blijft toch spannend.

Met zn allen een bakje koffie gedaan en toen op zoek naar Thom en gate 28. We hadden wel Thom zn spullen maar Thom was nergens te bekennen. Die was maar vast gaan wandelen en stond ons op te wachten bij de gate. Toch compleet onderweg naar yogyakarta. Zou ook wel slordig zijn hè, 2 reisleiders en na de eerste vlucht al een vermissing... 

Nu een uurtje in het vliegtuig maar gelukkig. En zowaar geen rijst te eten gekregen maar een koud worstenbroodje. Tenminste ik gok dat dat worst was wat erin zat. Maar als ze zeggen kat of bamboe dan geloof ik het ook. 

Nu nog proberen om een half uurtje te tukken en dan zo eindelijk wat van het land zien. Ben benieuwd.

Vlucht weer op tijd op yogyakarta. Het gaat wennen. Opgevangen door Harry en Cynthia van habitat Indonesië. Met de bus naar het hotel. Hotel zoals verwacht lekker luxe... ‘schone’ kamers met een normaal bed, zwart-wit tv en een prima badkamer. Moeten ook niet teveel verwend worden hè. Iedereen zich even opgefrist, daarna lunchen met zn allen in het hotel en daarna vrij programma. 

De dames gingen zwemmen? Niet schoonzwemmen iig... Jeroen dook het pierenpadje in en dat zag er gracieuzer uit. Een paar mannen gingen borrelen en wij gingen even aan de overkant kijken. Makkelijker gezegd dan gedaan. Tegenover het hotel een Carrefour en Wendy’s hamburger. Typisch Indonesisch, dus daar moet je geweest zijn. Als je een steen van het hotel naar de Carrefour gooit dan gooi je een raam op de eerste verdieping in... maar doe 6 stappen het hotel uit en je beland op een 4 baans snelweg... 2 de ene kan op en 2 de andere kant op. Dat valt op papier mee. Maar ze rijden hier links,minimaal 120km/h en het liefst een combi can die 2 slingerend door de
Auto’s op een scooter... niet te doen dus dan oversteken. Gelukkig hebben ze daar oversteek agenten voor. Mooi pakje met fluit en lichtgevend staafje... al fluitend midden op de weg gaan staan en hopen dat de plaatselijke Jos Verstappens ook kunnen remmen of sturen... 80% stopt een beetje, dus redelijk veilig behalen we de overkant.

Na het shopavontuur door naar de bar, dames liggen in de zon en wij nemen een paar biertjes aan de tafel bij het zwembadje. Die paar werden natuurlijk weer de tafel vol zetten totdat ze geen koud bier meer hadden. Daarna even snel douchen en nu aan het diner bij parsley in de stad. Hippe tent met veel te relaxte stoelen en banken. Lag volgens Hans in de bus al te snurken. Dus ben bang dat ik zo ook zn shirt onder ga kwijlen. Maar probeer natuurlijk de presentatie van de Indonesische habitaters te halen. Maar waarschijnlijk ga ik morgen vragen hoe het was en vertel ik jullie dit in de volgende blog....

Nee hoor heb t gered. De habitattters  van hier hebben een mooie powerpoint in elkaar gezet over voor wie we precies gaan bouwen en hoe de dagindeling eruit gaat zien en dat we een makkie hebben. 8u naar de bouw rijden en 16.00u weer naar het hotel, maar ik hoor rechts naast me Anko roepen en links naast me Jan lachen... ben bang dat we toch voor 7u gaan beginnen en rond 17u terug gaan rijden. Logisch! Zijn hier niet gekomen om uit te rusten...